Rafał Hetman - ,,Izbica, Izbica” Kolejne spotkanie naszego DKK przy bibliotece publicznej w Strzyżowie odbyło się dn. 27 marca 2024r. Tematem dyskusji była książka pt. ”Izbica, Izbica” reportera i felietonisty Rafała Hetmana. Książka jest z gatunku literatury faktu, opowiada o losach ludzi żyjących w miasteczku żydowskim Izbica, niedaleko Lublina. Autor opisując fakty z okresu II wojny światowej, ukazuje tragiczne losy ludności żydowskiej, chce nam przypomnieć i ocalić od zapomnienia straszliwą tragedię tamtych dni, które rozgrywały się w Izbicy i okolicznych wsiach. Nasza dyskusja była smutna i nostalgiczna, wszyscy uczestnicy spotkania jesteśmy ludźmi którzy urodzili się już po wojnie, jesteśmy pokoleniem które nie doświadczyło tragedii i koszmaru tamtych dni. Wszystkie te fakty znamy
z opowiadań naszych rodziców, wujów, dziadków, z książek opisujących tamte tragiczne wydarzenia gdzie na każdym kroku czyhała śmierć. Pięknie
i przejmująco tamte czasy opisuje w swoich powieściach Joanna Jax którą mieliśmy przyjemność gościć w progach naszej biblioteki, która właśnie znamiennie mieści się w dawnej synagodze. Jesteśmy mieszkańcami miasteczka jakich wiele, gdzie przed II wojną światową mieszkało dużo ludności żydowskiej i na każdym kroku można zetknąć się z tamtą historią, stoją jeszcze kamieniczki i jest cmentarz – kirkut. Autor pisze:
„Wystarczyło nieco ponad tysiąc dni by w podlubelskim miasteczku po dawnych mieszkańcach pozostał tylko zryty przez poszukiwaczy złota cmentarz, zamieniona w szalet synagoga, splądrowane domy i 23 osoby ocalałe z których żaden nie chciał tu zostać.”

Książka jest niezwykle przejmująca, wzruszająca i czytając o tamtych faktach nie jesteśmy w stanie umysłem ogarnąć ogromu tragedii i ludzkiej rozpaczy ale także bestialstwa jakie doświadczyła ludność żydowska. Tę książkę należy przeczytać i pamiętać o takich miasteczkach, właśnie taki był zamysł autora ocalić od zapomnienia tamte dni i fakty.

---

Wanda Przybyłowicz
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

,,Trzeci etap’’ – to powieść napisana przez Katarzynę Ryrych – opisuje życie kobiety Zuzanny po 60 – tym roku życia, która po emeryturze chce żyć po swojemu tj. tak jak chce, na przekór wszystkim – rodzinie i znajomym :

,,Zuzanna czuje, że właśnie nadszedł nowy,
trzeci etap jej życia, etap, w którym
wreszcie pomyśli o sobie.
Nie wszystkim się to podoba …’’

Książka opowiada o trzech miesiącach nowego życia Zuzanny.

Bohaterka przeprowadza się na wieś do domu rodzinnego, gdzie ma znaleźć spokój, ciszę, zapomnienie o przeszłości, samotności i tym co boli. Chce zadbać o siebie – jest to jej ,,trzeci etap’’ życia. Przeżywa romans. Stawia sobie pytania: co znaczy być kobietą?, czy można się zakochać?, czy można stworzyć nowy związek po przejściach?, czy ten związek może przetrwać?

Zuzanna jest kobietą wewnętrznie rozdartą, lękliwą, słabą emocjonalnie, zatroskaną o swoją przyszłość. Wnuczka Frida wyjeżdża, czy przyjaciel Wiking (Szwed) też ją opuści, wyjedzie.

Co wtedy ma zrobić ze swoim życiem, jak żyć? Przeczytaj, polecam.

Krystyna Zając
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Powieść ,,Marzenie panny Benson” napisana przez brytyjską pisarkę Rachel Joyce, nie jest to może wybitna powieść na skale nominacji do nagrody, ale mimo to warto po nią sięgnąć.

W czasie dyskusji na ostatnim spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki zdania były podzielone, powieść jednych zafascynowała przygodą, dziką naturą, inni zrezygnowali po przeczytaniu paru stron. Pisarka opisuje m. in. co to jest trauma z dzieciństwa, wpajanie pasji przez rodziców (w tym wypadku ojca). Poucza nas jak bolesna jest samotność, brak miłości.

Jest to niezwykła historia o sile kobiecej przyjaźni, silnej ale trudnej,
o zaufaniu. Bohaterka powieści Margery Benson wyrusza wraz z asystentką Enid Pretty do Nowej Kaledonii w poszukiwaniu nieznanego złotego chrząszcza. Ryzykują bardzo dużo, łamią zasady, przepisy aby spełnić swoje marzenia z dzieciństwa.

Czy zrealizują swoje plany?

Czy odnajdą złotego chrząszcza?

Nie bójmy się marzyć, warto czasem zaryzykować wszystko, aby osiągnąć swój cel trzeba walczyć, nie poddawać się.

Polecam

---

Daniela Ruszała
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

Dzisiaj 13 grudnia to ostatnie spotkanie naszego klubu tego roku.

Chciałabym krótko podsumować ten rok naszych spotkań jako czas ciekawych dyskusji, czasem ostrych, spornych, ale zawsze pełnych humoru i przyjaznej atmosfery.

To jednym słowem czas relaksu, fajnych rozmów nie tylko o przeczytanych książkach, ale również
o nurtujących nas problemach i kobiecych sprawach.

Dzisiejszą książką do dyskusji jest autobiograficzna pozycja Annie Ernaux ,,Lata’’. Jest to retrospekcja życia pisarki obejmująca okres dzieciństwa, młodości i lat dojrzałych.

To jakby kalejdoskop wspomnień do których przecież wszyscy wracamy z nostalgią i odrobiną zadumy nad tym co wydarzyło się w naszym życiu. Pisarka urodziła się w małej normandzkiej wiosce, a po ukończeniu edukacji pracowała jako nauczycielka literatury francuskiej. Książkę pisze z pozycji kobiety dojrzałej samotnie wychowującej dwóch synów.

,,Lata’’ to nie tylko garść osobistych wspomnień, to przede wszystkim portret powojennej Francji i całej Europy Zachodniej z przekrojem w tle ówczesnego pokolenia i zmian zachodzących od lat pięćdziesiątych aż po rok 2006. Jest to czas ogromnych zmian politycznych, technologicznych, obyczajowych i wręcz rewolucji w sferze seksualnej.

Te wspomnienia tak naprawdę mogłyby być wspomnieniem każdej z nas, bo przecież spędziłyśmy dzieciństwo
i młodość w tym samym okresie, a czas w którym się żyje kształtuje nasze życie w podobny sposób.

Annie Ernaux przedstawia to po mistrzowsku. Docenili ją najwięksi znawcy literatury światowej, czego dowodem jest Nagroda Nobla. ,,Lata’’ to książka godna uwagi, ale chyba nie dla każdego czytelnika. Bo nie znajdziemy tam eksctytującej akcji czy pikantnych wspomnień, ale wysublimowaną literaturę z najwyższej półki.

---

Maria Rosół
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

,,Lata’’- powieść napisana przez współczesną pisarkę francuską, Annie Ernaux – laureatkę literackiej Nagrody Nobla 2022 roku. Napisała ponad dwadzieścia książek – m.in. wydanej po polsku mikropowieści ,,Miejsce’’.

,,Lata’’ to powieść która została jako pierwsza przetłumaczona na język polski.

Jest to powieść biograficzna – pokoleniowa, indywidualna. Pokoleniowa, ponieważ dotyczy osób urodzonych w latach czterdziestych, na tle historii powojennej Francji. Walka o prawa kobiet ( z prawem do aborcji) ukazuje jak zmieniały się poglądy, rządy, jak zmieniał się świat przez lata, jak zmieniała się Francja, a także autorka. To powieść o przemijaniu, o spokoju, dzieciństwie, dorosłości. Zawarte są w niej refleksje nad starzeniem się i nad śmiercią. ,,Lata’’ to bardzo piękna i barwna powieść.

Powieść cechuje niezwykła forma przekazu – dociekliwość, spostrzegawczość – wyrażona językiem pierwotnym. Opisane życie ludzkie jest autentyczne, prawdziwe można powiedzieć śmiało, że o każdym z nas.

Warto przeczytać, polecam.

Krystyna Zając
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Ostatnie spotkanie naszej czytelniczej rodziny w Dyskusyjnym Klubie Książki w Strzyżowie, odbyło się 29 listopada 2023 r. Według mnie książka,
o której rozmawialiśmy, była bardzo odpowiednia na ten andrzejkowy dzień.
Jo Bell, Tania Hershman i Ailsa Holland napisały książkę zatytułowaną „Niezwykłe 366 kobiet, które zmieniły bieg historii”. Jak się dowiadujemy, autorki zadedykowały tę pracę wszystkim kobietom, których życie nie zostało odnotowane w historii. Zdajemy sobie doskonale sprawę, że nie łatwo było wybrać te najciekawsze i najważniejsze osoby. Autorki wybrały 366, na każdy dzień roku a data pod którą występują, związana jest czy to z dniem urodzin czy śmierci albo z ważnym dokonaniem. O kim na stronach tej książki poczytamy?
Są osoby wszystkim znane, znane nielicznym albo zupełnie zapomniane. Kobiety bardzo mądre, wykształcone, zdolne, dociekliwe, postępowe, odważne. Nie wszystkie dobre i grzeczne. Wyprzedzały swoje czasy, walczyły o lepsze jutro a z wielu ich dokonań świat czerpał i dalej czerpie garściami. Może kilka przykładów. Pod datą 1 stycznia poznajemy Enheduanę, która żyła (ok.2285-ok.2250 p.n.e.) i była pierwszym pisarzem w historii. 6 stycznia poczytamy o Marii Montessori, pierwszej włoskiej kobiecie lekarzu, która mogła studiować medycynę na Uniwersytecie Rzymskim dopiero po osobistej interwencji papieża Leona XIII.
24 grudnia to data poświęcona Lotte Reiniger, prekursorce filmów animowanych. Jej pełnometrażowy film pt. ,,Przygody Księcia Achmeda’’ powstał w 1926 r., jedenaście lat przed pierwszym filmem animowanym
W. Disneya „Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków”.
Naukowiec czyli mężczyzna.
Na świecie przeprowadzono wiele testów na temat ważnych odkryć czy badań. Większość respondentów wskazywała mężczyzn, jako autorów tych dokonań. Bardzo znikoma ilość odpowiadających wiedziała, że to kobieta ,Francoise Barre-Sinoussi odkryła wirus HIV powodujący AIDS a Mary-Claire King zawdzięczamy odkrycie genu, odpowiedzialnego za raka sutka i jego dziedziczenie. Kto wie, że Maria Beasley w 1882r. zaprojektowała składane, ognioodporne i trwałe tratwy ratunkowe.
Słyszeliśmy o Katerinie Johnson? A jest to czołowa postać w amerykańskiej historii podboju kosmosu. Nie znamy Rosalind Franklin, brytyjskiej biofizyczki, której sporo zawdzięcza nowoczesna medycyna oraz kryminologia. Z kolei Ada Lovelace, to pierwsza w historii programistka i pionier informatyki, która żyła
w XIX w.
Z pewnością nie jest zaskoczeniem, że wśród tych wspominanych w książce kobiet jest Florence Nightingale, angielska pielęgniarka i reformatorka społeczna, uważana za twórcę nowoczesnego pielęgniarstwa.
Cieszą polskie nazwiska pokazane na kartach tej książki. Oczywiście czołowa postać, to Maria Skłodowska-Curie, jedyna kobieta, która dwukrotnie otrzymała nagrodę Nobla w dwóch rożnych dziedzinach a o jej pracy, odkryciach i znaczeniu tych odkryć, wie cały świat. Przypomnimy sobie Sewerynę Szmaglewską, więźniarkę Oświęcimia, autorkę książki „Dymy nad Birkenau”. Są też inne znane Polki o których warto wiedzieć i pamiętać.
Dla mnie książka „Niezwykłe 366 kobiet, które zmieniły bieg historii” jest niezmiernie interesująca. Z niektórymi wyborami autorek możemy się nie zgadzać, chcielibyśmy poznać jeszcze inne, wspaniałe kobiety, więcej faktów, dokładniejsze opisy. Autorki wykorzystały cały rok i to przestępny, przedstawiły, więcej kobiet niż te tytułowe 366. Każda historia jest inna, wiele miejsc, mnóstwo tematów i wydarzeń i z pewnością dużo wrażeń pozostanie w naszej pamięci.

Ewa Bańka
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Miło nam jest podzielić się z Wami wiadomością,
że recenzja książki ,,Zachmurzenie umiarkowane” Barbary Kosmowskiej napisana przez naszą klubową koleżankę Ewę Bańka została uhonorowana nagrodą miesiąca sierpnia 2023 r. przez Instytut Książki.

Serdecznie gratulujemy!

Moderator DKK Marzena Midura
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Dziś recenzja książki pt. „Cudowne lata” autorki Valerie Perrin, która była przedmiotem dyskusji ostatniego spotkania DDK
w Strzyżowie. W miejscowości La Comelle rozpoczyna się nowy rok szkolny, na dziedzińcu roześmiana i rozbawiona gromada dzieci zostaje wyczytana do poszczególnych klas szkoły podstawowej. Adrien Bobin, Etienne Beaulieu
i Nina Beau zostają wyczytani po kolei, bo łączy ich zbieżność nazwisk na literę B. Mają po 10 lat i wkrótce stają się nierozłącznymi przyjaciółmi, Nina jest sercem grupy, Etienne przebojowym liderem, a cichy i spokojny Adrien podąża za nimi. Razem się uczą, bawią, dojrzewają, spędzają każdą wolną chwilę wspólnie, na basenie, deskorolce, na plaży i w swoich domach. Przeżywają pierwsze miłości i rozczarowania, są dla siebie wszystkim wspierają się i rozumieją, cały świat jest tylko tłem liczy się tylko ich trójka. Przysięgają sobie że nic ich nie rozdzieli, zawsze będą razem, razem ukończą studia w Paryżu. Pochodzą z rodzin częściowo niepełnych, różniących się materialnie i mentalnie. Połączyła ich bardzo głęboka i czysta przyjaźń, taka która miała trwać wiecznie. Z biegiem lat mimo iż wydawało się, że nie mają przed sobą tajemnic okazało się że tak nie było. Kiedy ginie potrącony przez samochód, dziadziu Niny (listonosz i jej jedyny opiekun) wszystko się zmienia i nic już nie jest takie jakie miało być. Koleje losu rozdzielają przyjaciół na dekady, kiedy po latach ich ścieżki przetną się w rodzinnym miasteczku są już zupełnie innymi ludźmi. Poranionymi, okaleczonymi przez los, po przejściach, z demonami które należy zwalczyć. Nina prowadzi schronisko dla zwierząt, Adrien napisał książkę, która odniosła wielki sukces i w której zawarł swoją wielką wewnętrzną tajemnicę, Etienne został policjantem - co było jego wielkim marzeniem, a obecnie jest ciężko chory na raka. Ale przyjaźń odradza się na nowo, są gotowi zrobić dla siebie wszystko, tak jakby nie było mijających lat. Skończyłam lekturę „Cudownych lat’’ z poczuciem straty, że to już koniec, nic więcej się nie dowiem. Zamyśliłam się nad bliskością, cierpieniem, nieukojonym żalem bohaterów, tajemnicy i dręczących Adriena demonów. Valerie Perrin ma olbrzymi talent i magią swojego pióra sprawia, że dzielimy każdą chwilę z bohaterami i przeżywamy ich emocje. Książka sprawiła, że wróciłam do lat swojego dzieciństwa i wspomnień, które w moim przypadku były słodko-gorzkie. Cudowna książka, którą koniecznie należy przeczytać bo jest to proza, która porusza do głębi i pozostawia w sercu ślad.

---

Wanda Przybyłowicz
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

Agnieszka Fiedorowicz - ,,Kanał. Co mówią dentyści, kiedy nie trzymają języka za zębami’’ Na ostatnim spotkaniu w naszym DKK rozmawialiśmy między innymi o książce pt. ,,Kanał”. Gdy usłyszymy tytuł skojarzenia mogą być różne, mnie się wydaje, że niewiele osób, chyba, że są z branży, pomyśli o kanale zębowym.

,,Kanał. Co mówią dentyści, kiedy nie trzymają języka za zębami’’ – to książka napisana nie przez dentystę ale dziennikarkę naukową, reportażystkę, wice naczelną kwartalnika dla pacjentów ,,Po prostu żyj’’ Fundacji STOMAlife.

Autorka przepytuje doświadczonych lekarzy ale też studentów stomatologii, rozmawia z pacjentami, ogląda luksusowe gabinety stomatologiczne ale też
i szkolne gabinety. Porusza wiele tematów, próbuje znaleźć odpowiedzi na niektóre pytania, jak choćby, dlaczego leczenie zębów na NFZ jest praktycznie fikcją, czy uzasadniony był wzrost cen w gabinetach dentystycznych w związku z pandemią, czy naprawdę wyposażenie gabinetu stomatologicznego może kosztować tyle, co willa pod Warszawą?

Autorka wspomina o rywalizacji dentystów między sobą, mówi z czym mierzą się stomatolodzy w kontaktach
z pacjentami. A jest różnie, czasami ciekawie czasem nieprzyjemnie, niekiedy zabawnie.

Jak przyjąć wymagające stomatologicznej pomocy wystraszone dziecko, któremu w gabinecie chcą towarzyszyć zainteresowani rodzice, rodzeństwo, przejęci dziadkowie i ciocie, którzy na prośbę stomatologa najchętniej ciągnęliby losy o to kto ten gabinet opuści. Osobny temat, to prezenty, które, zwłaszcza rozhisteryzowane dziecko ma obiecane, za otworzenie buzi.

W ciekawy sposób autorka zapoznaje nas z dentofobią czyli strachem przed wizytą u lekarza dentysty
i leczeniem stomatologicznym. Lekko zabawny ale głównie przerażający jest rozdział o metodach, jakimi ratują się pacjenci w sytuacjach, gdy np. złamie się ząb czy gdy trzeba skleić uszkodzoną protezę zębową.

Autorka wspomina historię protetyki, zastanawia się też, skąd wzięli się stomatologiczni foliarze, wspomina
o antykanałowcach, którzy w leczeniu endodontycznym (kanałowym) widzą źródło niemal wszystkich problemów pacjenta.

Ilu z nas słyszało o dentyźmie , czyli wędrówkach pacjentów po gabinetach stomatologicznych? Podobno głównie są to pacjenci, którzy szukają przysłowiowej dziury w całym, także w zębie.

Agnieszka Fiedorowicz bez znieczulenia pokazuje nam oblicze zawodu stomatologa, bez znieczulenia ale też bez bólu a z przyjemnością przeczytamy tę książkę.

Ewa Bańka
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Lektura ,,Planety Piołun’’ to nie czytanie ale doznanie duchowe.

W zalewie głupoty i niechlujstwa (choćby brak tytułu oryginału w stopce redakcyjnej) pozycja Oksany Zabużko jawi się jak promyk nadziei który trafi na dobry grunt i obudzi uśpione, zadowolone konsumpcjonizmem masy. To również moja nadzieja, choć przyznam ze nikła.

Zbiór esejów jakim jest ,,Planeta Piołun’’ porusza wiele wątków w których Oksana daje się nam poznać nie tylko ostra jak brzytwa w swoich obserwacjach świata ale również jako cudowny człowiek, pełen ciepła.

Sam tytuł zbioru jakże wymowny, ,,Planeta Piołun’’, ten świat w jakim żyjemy jest doprawdy gorzki.

Powiedzieć o czym pisze Oksana nie wystarczy, gdyż oprócz treści zawartych w tekście, bardzo ważny jest jej język używany po mistrzowsku. Gorzkie prawdy z jakimi dzieli się z nami Oksana, to tematy drażliwe, unikane
a czasem “politycznie niepoprawne”.

I tak w eseju ,,Planeta Piołun” o “głębokim czytaniu” czyli szukaniu czegoś więcej niż tylko fabuły lub charakterystyki bohaterów.

W ,,Pożegnaniu z imperium” rozprawia się z mitem wysokiej kultury rosyjskiej a w przeważającej mierze wielkoruskiej.

Z kolei w ,,Własnym głosem” nieodrobione lekcje historii raz za razem ujawniają naszą bezradność wobec rozgrywających się wydarzeń, z ostatnich : wojna 2014, 2024.

W ,,Długim pożegnaniu ze strachem” o chorobie globalnej i nie chodzi o COVID ale dehumanizacje władzy według prawa silniejszego. Jakże aktualne w naszym kraju i to na dniach.

To tylko kilka moich z Oksana refleksji. Jest ich znacznie więcej i dlatego warto zagłębić się w lekturze ,,Planety Piołun’’.

---

Aleksander Kecor
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

,,Uśpione namiętności’’ Anny H. Niemczynow to historia kobiety która po latach bycia przykładną żoną i matką przechodzi gruntowną metamorfozę którą zaszokuje rodzinę i znajomych.

Kiedy po śmierci męża staje się jedyną spadkobierczynią sporego majątku postanawia zmienić w swoim życiu wszystko.

Nie rozdziela majątku między dzieci, ani nie staje się utuloną w żalu wdową. Chcąc żyć pełnią życia, realizować swoje niespełnione marzenia i nie przejmować się opinią rodziny ani środowiska. Wreszcie stawia siebie na pierwszym miejscu z czym czuje się wyzwolona i szczęśliwa.

Jak odbiorą to dzieci które liczą na duży spadek, a matce chcą zorganizować życie według ich własnych scenariuszy?

Kobieta jednak nie ulegnie presji najbliższych i będzie budować swoje nowe życie według swoich planów.

Czy w każdej z nas drzemią takie uśpione namiętności?

Na to pytanie musimy szukać odpowiedzi w nas samych.

Maria Rosół
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

,,Córka zegarmistrza’’ Kate Morton to wielowątkowa powieść której akcja rozgrywa się w kilku płaszczyznach czasowych, od lat sześćdziesiątych dziewiętnastego wieku do czasów współczesnych.

Czytając tą pasjonującą powieść poznajemy rodzinne sekrety i tragedie
w które uwikłani są bohaterowie.

Akcję powieści rozpoczyna rok 2017, kiedy to młoda archiwistka z Londynu znajduje zdjęcie pięknej kobiety z poprzedniej epoki i postanawia odkryć kim jest nieznajoma. W ten sposób wnika w mroczne czasami ścieżki życia wielu ludzi jak również własnej matki.

W trakcie poszukiwań okazuje się że dziewczyna ze zdjęcia to ukochana znanego malarza Edwarda Radcliffa.

Jest rok 1862. Młody artysta wraz z grupą przyjaciół wybiera się na weekend na wieś by szukać twórczej inspiracji. Wśród młodych ludzi jest narzeczona malarza i modelka w której jest on bezgranicznie zakochany.

Narzeczona ginie tragicznie a oskarżona o morderstwo modelka znika wraz z cennym rodzinnym klejnotem.

Ta tragedia i utrata ukochanej naznaczają cierpieniem młodego człowieka, który już nigdy nie upora się
z przeszłością i umiera w młodym wieku.

Kim była ukochana malarza? To oddzielna historia w której poznajemy ją jako ośmioletnią osieroconą przez matkę dziewczynkę, córkę zegarmistrza. Ojciec opuszcza kraj zostawiając dziecko w domu dziwnych ludzi, gdzie dziewczynka uczy się złodziejskiego fachu. Czas płynie, ojciec nie wraca a z małej dziewczynki wyrasta zjawiskowa piękność. Kiedy pewnego dnia spotyka na swej drodze młodego malarza, ich losy splatają się
w tragiczną całość.

Ale historia miłości tych dwojga młodych ludzi jest tylko jedną z wielu które przewijają się przez kartki powieści.

Poznajemy wielu innych bohaterów, ich perypetie życiowe, smutki i radości wplatające się w codzienne życie.

A wszystkie te postaci łączy tajemniczy dom który, na przestrzeni lat przyciąga ich z tajemniczą siłą.

Dom z niesamowitym klimatem, swoją historią i tajemniczością.

Warto wejść w ten klimat i zabłądzić w historie związanych z nimi ludzi.

Maria Rosół
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

,,Się żyje. Kora’’ Katarzyny Kubisiowskiej to autobiografia znanej polskiej wokalistki i rock manki Olgi Jackowskiej. Kora była jedną z czołowych przedstawicielek polskiego rocka, kobietą niezwykłą, często szokującą swym wizerunkiem i sposobem życia. Wyzwolona, twarda, bezkompromisowa. Tworzyła teksty piosenek, komponowała do nich muzyk, nagrywała płyty
i koncertowała po kraju i za granicą. Szalonemu życiu artystki towarzyszyły imprezy, alkohol i narkotyki które były wtedy nieodzownym dopingiem bohemy artystycznej. Dzieciństwo i lata dojrzałe Kory naznaczone były traumą wyniesioną z domu dziecka, wieczną tęsknotą za matką i żalem do rodziców że rozdzielili ją z rodziną. W jej dorosłym życiu było wielu mężczyzn, ale dwóch odegrało decydującą rolę, a byli to jej mężowie: Marek Jackowski i Kamil Sipowicz. Miała z nimi dwóch synów. Z Jackowskim stworzyli znany zespół ,,Maanam”, to przy nim kształtowała się jako kobieta
i artystka. Po rozpadzie małżeństwa związała się z Kamilem Sipowiczem, który towarzyszył jej aż do śmierci. Kora to jednak nie tylko szalona artystka, to również orędowniczka walki o prawa kobiet i prawo do normalnego funkcjonowania w społeczeństwie ludzi o odmiennych preferencjach seksualnych. Także miłośniczka przyrody
i zwierząt które zawsze znajdowały azyl w jej domu na wsi. Korę można lubić lub nie, ale to zaprzeczalnie ciekawa postać, której dorobek artystyczny wniósł wkład do polskiej sceny muzycznej.

---

Maria Rosół
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

Muszę przyznać, że z wielkim zainteresowaniem przeczytałam książkę Barbary Kosmowskiej zatytułowaną ,,Zachmurzenie umiarkowane’’. Nie tylko problemy rozpadającego się po 30 latach związku małżeńskiego Róży i Karola nas zajmują. Historie wszystkich postaci, które poznajemy na kartach tej książki są ciekawe i wyraziste. Świetne dialogi bawią nas i uczą. Wiele sytuacji odzwierciedlało jakby moje życie, moje spojrzenia na pewne sytuacje, ba, niekiedy były to moje słowa. Było zaciekawienie, zastanowienie ale i uśmiech a nawet głośny śmiech. Była też zaduma i wspomnienia gdy
w dzienniku Magdy wyczytałam : ,,kiedy umarł mój mąż chciałam być sama, wiedziałam że skoro nie potrafię w takiej chwili pomóc innym żadnym słowem czy gestem, mnie też nikt nie pomoże”. Ja też potrzebowałam czasu na pożegnanie. Na osobistą rozmowę…. Trudno zapomnieć piękne przemyślenia Olgi, która po rozmowie z dziadkiem uświadamia sobie, że tak naprawdę jej krzykliwa babka i uparta matka ogłaszały swoje pretensje jak orędzie do zgnębionego narodu. Czyniły swoje żale raniąc amunicją,
a strzelały nią często na oślep. A dziadek przepraszał w imieniu tych którym nie wyszło… Przecież nawet jak się mocno staramy, to w życiu nie zawsze dobrze wychodzi. Każdy ma inne problemy, potrzeby, oczekiwania czy pragnienia. Mnie się wydaje, że pragnienia akceptacji, stabilizacji i miłości dotyczą nas wszystkich. Rozwód
z pewnością nie jest łatwą sprawą. Karol jak mówi : ,,z sądu wyniósł coś więcej niż obietnicę wolności ale też odłamek wyrzutów sumienia”. W papierach rozwodowych nie ma rubryki na sentymenty ratujące przed całkowitą utratą nierzadko wielu lat wspólnego życia. Życie może budzić strach byle nie lęk, bo lęk nawet wolność zniewoli. Nie można się bać tego co nadejdzie. Nie zawsze jest zachmurzenie całkowite, nie zawsze świeci słońce ale przy zachmurzeniu umiarkowanym mniejsza ilość ciepła wcale nie musi być dotkliwa.

---

Ewa Bańka
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

Dnia 31.05.2023 r. odbyło się kolejne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki. Tematem dyskusji była „Opowieść podręcznej” autorstwa kanadyjskiej pisarki Margaret Atwood. Narratorką jest Freda tytułowa podręczna, kiedyś żyjąca w wolnym świecie, mająca męża, dziecko, dzisiaj pozbawiona wszelkich praw i rozdzielona z rodziną. Opowiada o systemie totalitarnym, gdzie dominuje strach i przemoc, nikt nie może czuć się bezpiecznie każdy może donieść na każdego. Kobieta – w zależności od wieku - jest sprowadzona do roli służącej, zsyłana do niesławnej Kolonii, gdzie pracuje przy odpadach radioaktywnych w najlepszym razie, jeżeli jest młoda może rodzić dzieci, które i tak są jej odbierane. Następuje selekcja narodzonych dzieci - zdrowe żyją, z wadami są unicestwiane. Nieludzka, przerażająca wizja świata, w którym nie ma miłości, dobra. Wszelkie ludzkie odruchy są zabronione.
Chociaż jest to opowieść o fikcyjnym świecie, to zasady totalitaryzmu znamy, przecież to już było w Niemczech nazistowskich, w państwach byłego obozu komunistycznego, a i dzisiejszy świat nie jest ich pozbawiony.
Książka Margaret Atwood była przyczynkiem do dyskusji, do czego prowadzą rządy ludzi, którzy podporządkowują sobie społeczeństwa i pod płaszczykiem dbałości o bezpieczeństwo wprowadzają prawa, które w rzeczywistości odbierają ludziom wolność. W dzisiejszym świecie – choć wydaje się, że jesteśmy ludźmi wolnymi- możliwości inwigilacji i zniewolenia jest dużo więcej niż dawniej, metody są coraz bardziej wyrafinowane. Książka jest warta przeczytania i zastanowienia nad kondycją dzisiejszego świata, ludzkości.
Choć „Opowieść podręcznej”, to lektura trudna i wymagająca, to szczerze polecam.

---

Krystyna Przystaś
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

Rok 2023, to rok jedenastej rocznicy działania Dyskusyjnego Klubu Książki przy Strzyżowskiej Bibliotece. Na comiesięcznych spotkaniach dzielimy się wrażeniami, refleksjami na temat przeczytanych książek oraz piszemy recenzje i relacje ze spotkań, zamieszczane na stronie internetowej
i w miesięczniku ,,WAGA i MIECZ”.

Dzięki dobrej współpracy naszej moderatorki Marzeny Midura
z Wojewódzkim koordynatorem DKK mamy dostęp do nowości wydawniczych oraz do niezapomnianych spotkań ze znanymi pisarzami, których do tej pory odbyło się jedenaście.

Ostatnie spotkanie odbyło się w dniu 17-go maja w ramach Tygodnia Bibliotek, którego gościem była znana dziennikarka i pisarka KATARZYNA KUBISIOWSKA, którą serdecznie powitała Iwona BAŁCHAN Z-ca Dyrektorki Biblioteki, dziękując za przyjęcie zaproszenia. Podziękowanie skierowała także do dr Marceliny JANISZ Wojewódzkiej koordynatorki DKK oraz wszystkich zebranych.

Z kolei moderatorka DKK Marzena Midura przybliżyła krótko osobę pisarki. Katarzyna Kubisiowska ukończyła filmoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jest dziennikarką m.in. „Tygodnika Powszechnego”. Współautorką książki „Panorama kina najnowszego 1980 – 1995”. Pisze biografie.

Pisarka bardzo interesująco opowiadała o swojej pracy. Jak powstawały biografie, jak długo trwa zapoznawanie się z bogatym życiem tych ciekawych ludzi. „PILCH.W SENSIE ŚCISŁYM” - z którym przyjaźniła się za jego życia, ale po napisaniu jego biografii negatywnie odniósł się do niej. „SZAFLARSKA. GRAĆ , ABY ŻYĆ” – przedstawiła tę niezwykłą kobietę pełną pasji, która swój zwód postawiła ponad wszystko. Taką mogły znać ją tylko najbliżsi – córki. „VETULANI. PIĘKNY UMYSŁ .DZIKIE SERCE” - wybitny neurolog, współtwórca „PIWNICY POD BARANAMI”, wspaniała rodzina wybitnych naukowców. Dzieje tej wspaniałej rodziny połączone z historią. „BLISKO, BLIŻEJ. Rozmowy o tym co najważniejsze” – rozmowy z kluczowymi przedstawicielami polskiej kultury, którym stawia nieszablonowe pytania. „GŁOS. WOJCIECH MANN w rozmowie z Katarzyną Kubisiowską”. Będzie dalszy ciąg tej rozmowy.

W najbliższym czasie ukaże się książka o Korze, piosenkarce .Pisarka wspomniała również, iż chciałaby napisać książkę o poetce Annie Świerszczyńskiej i Romanie Polańskim. Czekamy z niecierpliwością.

Były pytania i refleksje, ze strony czytelników, dotyczące przeczytanych książek, na które pisarka chętnie odpowiadała. Na zakończenie Iwona Bałchan, wręczając upominek, podziękowała Pisarce za przybycie
i wspaniałe przybliżenie swojej twórczości.

Nie brakło również chętnych do otrzymania autografów w zakupionych książkach. Spotkanie dofinansowano ze środków Instytutu Książki pochodzących z dotacji celowej Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Irena Wojciechowska
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Ashlee Vance -,,ELON MUSK". Biografia twórcy PayPala, Tesli, SpaceX’’ Bestsellerowa biografia człowieka, który zmienia świat na naszych oczach. W zaktualizowanym wydaniu Ashlee Vance opisuje najnowsze dokonania Elona Muska i ujawnia jego plany na przyszłość.
Steve Jobs chciał waszych pieniędzy. Mark Zuckerberg pragnie wam pomóc udostępnić zdjęcia bobasów. Elon Musk zamierza uratować świat przed zagładą.

Wizjoner, geniusz, nieznośny szef, najbardziej zuchwały przedsiębiorca Doliny Krzemowej, jeden z najbogatszych ludzi na ziemi. Człowiek stawiany
w jednym szeregu z Thomasem Edisonem, Henrym Fordem i Stevem Jobsem. Każdy start-up w jego rękach zmienia się w złoto. Stworzył PayPala, koncern samochodowy Tesla Motors, a także SpaceX – firmę wysyłającą prywatne rakiety w kosmos. Muskowi udało się, mimo że jego życie jest niedorzeczne. A może właśnie dlatego.
Żeby przekonać rząd, że pojawił się nowy gracz w wyścigu kosmicznym, zaparkował rakietę na trawniku przed siedzibą Federalnej Administracji Lotnictwa w Waszyngtonie. Gdy po auta Tesli ustawiały się kolejki chętnych, Leonardo DiCaprio błagał Elona o egzemplarz elektrycznego Roadstera. Musk oczywiście odmówił.

Ashlee Vance, publicysta specjalizujący się
w nowoczesnych technologiach, przeprowadził dziesiątki wywiadów z rodziną, przyjaciółmi i pracownikami Elona Muska.Dotarł także do jego wrogów.Sam Musk przyrzekł, że zrobi wszystko, by nie dopuścić do publikacji tej książki. Nagle zmienił zdanie – oto ona.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Książka ANNE SWARD „ VERA” to historia młodej dziewczyny Sandrine,
w której autorka odkrywa jej przeszłość – fragment po fragmencie – umiejętnie budując pełną napięcia narrację.

Książka zaczyna się sceną przygotowania do jej ślubu z Ivanem ,przystojnym szwedzkim ginekologiem – ale trudno powiedzieć czy to małżeństwo
z miłości. „To Vanna ubiera pannę młodą, sznurując mocno jej ciało. Być może ona jedna wie, o co tak naprawdę chodzi w tym małżeństwie. W miarę jak żebra coraz bardziej napierają na płuca, oddech staje się płytki, ale ona nie narzeka, nie okazuje bólu, w jej oczach, widocznych w lustrze, nie ma błagania.” Sandrine wie, że wejście do rodziny Cedrów, chłodnych i obcych szwedzkich arystokratów ma ocalić ją i dziecko, które przychodzi na świat
w noc poślubną. Pozostawiona sama sobie wspomina swoje dzieciństwo
w portowym mieście na południu Francji, pobyt w podhalańskiej wsi, skąd pochodził jej ojciec marynarz, tragiczny czas II wojny światowej.

Pomimo młodego wieku posiada już trudny do udźwignięcia bagaż doświadczeń. Mówi „Robiłam wszystko, aby przeżyć. Nie zastanawiałam się nad tym, że potem będę musiała z tym żyć”. Opowieść dziewczyny jest bardzo intymna, głęboko dotyka jej psychiki. Trudno jej żyć z tajemnicą. W tym obcym chłodnym domu, mimo licznej rodziny męża, czuje się samotna. Jej małżeństwo jest fikcją, miało posłużyć tylko dla ukrycia tajemnicy Ivana. Córeczką Verą w ogóle się nie interesuje. Opiekuje się nią Vanna. Jak długo tak można żyć. Postanawia to zmienić. Ucieka, ale czy odnajdzie to czego szuka?. W jej przypadku nic nie jest proste, życie znowu stawia przed nią nowe wyzwanie. Warto przeczytać tę książkę, by zastanowić się nad pewnymi zachowaniami jej bohaterów.

Zakończenie książki jest zaskakujące – autorka pozostawia czytającym wybór własnej interpretacji.

Irena Wojciechowska
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

,,Rzeki płyną, jak chcą’’ to kolejna książka Ałbeny Grabowskiej którą polecam miłośnikom jej twórczości. Akcja powieści toczy się u schyłku
I wojny światowej w polskim dworku na terenie zaboru rosyjskiego. Ojciec rodziny wyrusza na wojnę zostawiając żonę i trzy córki. Kobiety muszą radzić sobie same z utrzymaniem majątku i wykonywaniem prac które dotychczas należały do służby. Najstarsza córka Klara szybko wchodzi w rolę którą narzuca jej nowa rzeczywistość. Jest rozsądna i pracowita, bardzo związana
z rodziną. Amelia, średnia córka zaskakuje wszystkich decyzją wyjazdu do pracy w szpitalu wojskowym. Wraca do domu po dłuższym czasie
z poślubionym na wojnie mężem. Jan jest byłym żołnierzem którym Amelia opiekowała się w szpitalu. Mężczyzna zaczyna pracować na gospodarstwie, angażując się w życie dworku, wprowadza różne innowacje i nowe uprawy rolne które pozwolą utrzymać podupadający majątek. To właśnie Klara towarzyszy Janowi w jego pracy, wspólnych rozmowach i chwilach wypoczynku spędzanych nad ukochaną rzeką Klary. Uczucie które rodzi się między nimi przeraża ich i zniewala. Przecież Jan jest mężem Amelii.
A Amelia wyczuwa że jej mąż oddala się od niej za sprawą siostry. Kiedy traci ciążę, opuszcza męża i wraca do pracy w szpitalu. Wkrótce potem umiera podczas szerzącej się epidemii. Klara czuje się winna śmierci siostry, a Jan opuszcza majątek. Jego miejsce zajmuje Julian kolejny ważny mężczyzna w życiu Klary. W tym czasie najmłodsza siostra Róża poślubia Henryka Miecugowa którego względy odrzuca Klara. Wkrótce Róża orientuje się że to do Klary należy serce jej męża i dramat się powtarza. Znienawidzi siostrę, którą obwinia o rozpad małżeństwa Amelii i własny nieudany związek. Klara czuje się nieszczęśliwa. Darzą ją uczuciem mężczyźni którzy są mężami jej sióstr. Czuje się winna i zagubiona. Ciężko pracuje na gospodarstwie za które czuje się odpowiedzialna. Zaczyna interesować się polityką i działalnością nowego ruchu sufrażystek. Kiedy wreszcie przychodzi szansa na spełnioną miłość, Klarę dopada przeznaczenie. Podczas odwiedzin u siostry w Warszawie dochodzi do tragedii która staje się dopełnieniem losu Klary. Czy to jest cena jaką przyszło jej zapłacić za miłość która nie powinna była się wydarzyć w jej życiu? Miłość mężczyzn którzy byli mężami jej sióstr? A może to tylko fatalny zbieg okoliczności w którym uczestniczy wbrew swojej woli? To moja subiektywna interpretacja zakończenia powieści, o której warto podyskutować na spotkaniu klubu DKK.

Maria Rosół
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Intymny portret noblistki. „Czasami jestem podobna do siebie, a czasami nie” – powtarzała. Od zawsze budziła emocje. Była bliska także tym, którzy nigdy wcześniej nie czytali poezji. Czytelnicy myśleli o niej jak o przyjaciółce, sąsiadce i doradczyni. To może dziwić, tym bardziej że tak mało pisała
i mówiła o sobie. Łączyła cechy nie do pogodzenia: czułość i ironię, surowość
i serdeczność, dojrzałość i dziewczęcy urok. Nie bez powodu jeden z bliskich pisał do niej: „Wisełko, jesteś taka wieloraka”. Nie dało się jej zaszufladkować. Na jednej ze słynnych kartek wysyłanych do przyjaciół umieściła swój adres: „pokój z osobnym wejściem”.

Jaka była naprawdę Wisława Szymborska?

Interesowało mnie nie tyle życie zewnętrzne, ile psychika poetki, jej przeżycia wewnętrzne. Dostępu do tej sfery broniła bardzo stanowczo, powtarzając: ,,to po mojej śmierci’’, co skutecznie peszyło rozmówców. Na podstawie przede wszystkim listów, ale też rozmów z przyjaciółmi i znajomymi Wisławy spróbowałam odtworzyć tę część jej biografii, którą najskrzętniej ukrywała.

(fragment prologu)

JOANNA GROMEK-ILLG – z wykształcenia polonistka i filozof, pracowała jako nauczycielka, scenarzystka
i reżyserka filmów dokumentalnych oraz kabaretowych widowisk telewizyjnych, redaktorka i krytyk literacki, autorka kilkudziesięciu wywiadów (m.in. z Czesławem Miłoszem). Jej hobby to fotografowanie.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Kiedy wzięłam w dłoń grubą książkę Diane Setterfield pt. „Była sobie rzeka” od razu oczami wyobraźni ujrzałam jej historię. Począwszy od źródła, poprzez rozległe połacie z wplecionymi meandrami, niczym życie wijące się od pierwszego uderzenia serca, aż do kresu swej podróży tonąc w słonej stronie życia. W przenikających się odcieniach niebieskiego koloru dojrzałam wyzwanie rzucone przez autorkę i zaciekawiona wgłębiłam się w stronice opowieści.

Najdłuższa noc w roku, mrok i szum snującej się Tamizy, z granatowym odcieniem chłodu, to dobry moment na wkroczenie w inny wymiar czasu
i przestrzeni. Tym bardziej, gdy nad brzegiem rzeki znajduje się postarzała od lat i wiatru gospoda „Pod Łabędziem” słynąca z tradycji snucia wielowątkowych opowieści. Uchylając jej drzwi dostrzeżemy blask świec
i ciepło rozchodzące się od kominka, a zapach pieczonego jadła i różnorakich trunków przyciągnie niejednego wędrowca. Jednak najważniejszym atutem gościny w gospodzie są płynące nieprzerwanie opowieści, snute przez gawędziarzy opierają swój początek (jak rzeka) na źródle faktycznych zdarzeń. Narracja ich z czasem zmieniała swój rytm, rozlewając się niczym Tamiza, wędrując zakolami wyobraźni bajarzy zmienia swój bieg do niespodziewanego końca. To właśnie w taki czas, gdy zimowe przesilenie rozpościera szeroko swoje ramiona, oprócz już płynących w świetle świec opowieści zaczyna się powieść, gdy w drzwiach staje nieznajomy mężczyzna trzymając w dłoniach nieżywą, czteroletnią dziewczynkę, o skórze alabastrowej i jasnych włosach niczym porcelanowa lalka.

Amelia, Alice czy Ann?

Historia dziewczynki zaczyna żyć własnym życiem, gdy okazuje się, że dziecko jednak nie umarło, a jej los może być połączony z jedną trzech nieszczęśliwych historii, i płynie wraz z jej rytmem przez kolejne stronice.

Jak potoczą się losy dziewczynki, która rodzina odnajdzie szczęście w tych życiowych meandrach codzienności?

Już na początku wszyscy zauważą na pewno, że „coś wisi w powietrzu”, a odnalezione przez fotografa Daunta
i pielęgnowane przez siostrę Ritę dziecko będzie płynęło własną drogą wnosząc powiew magii w życie mieszkańców, razem ze zmieniającymi się porami roku, do czasu aż…

Tak właśnie splatają się losy doświadczonych przez życie bohaterów, a w rytmie płynącej rzeki czytelnik odkryje niejeden sekret życia i śmierci.

Melancholia zimowej pory roku, tajemnica bytu i źródło wiedzy snują się leniwie, w otoczeniu baśniowego pejzażu, przyśpieszają wraz z powodzią i nikną w przestworzach słonej tajemnicy nieskończoności.

„Są historie, które powinno się opowiadać na głos. Są historie, które powinno się opowiadać szeptem. I są wreszcie takie, które na zawsze powinny zostać niedopowiedziane.”

Czytając taką literaturę, płynę z jej rytmem, a słowa skreślone niebanalnie rysują obrazy, podsuwając wyobraźni pejzaże czasu, miejsca i postaci. To piękna opowieść, o uczuciach i ukrytej prawdzie. Niesie ze sobą prawdę walki dobra ze złem, a odcienie rzeki migotliwie srebrzą się lub złocą kusząc wytworem fantazji
i legendy.

Tytuł powieści mnie nie zawiódł, „była sobie rzeka”, na początku wąska i rwąca, rozlała się morzem łez, które nie zawsze muszą być smutne.

Polecam tę literaturę wszystkim, którzy lubią dotykać rzeczy nieprzewidzianych, niebanalnych i być może nieskomplikowanych, a jednak odprężających i dających czas na przemyślenia. Bo tak jak rzeka, mamy swój początek i koniec, a nasze życie mieni się różnymi odcieniami, od błękitu narodzenia do granatu niepewności, gdyż do końca nie wiemy co jest na drugim brzegu naszej rzeki!

Na koniec warto zaznaczyć, że powieść została nominowana do Goodreads Choice Award w kategorii powieść historyczna; uhonorowana nagrodą HWA Gold Crown Award dla najlepszej powieści historycznej 2019 roku, przyznawaną przez brytyjskie stowarzyszenie autorów książek historycznych (Historical Writers’ Association).

Urszula Rędziniak
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

„Należę do ludzi piszących, którzy nie potrafią się wyłączyć, nie przejmować tym, co dzieje się naokoło” – powiedział kiedyś Kazimierz Orłoś. Kazimierz Henryk Orłoś, pseudonim „Maciej Jordan” (ur. 26 grudnia 1935
w Warszawie) – polski pisarz, scenarzysta filmowy i telewizyjny, dramaturg, autor słuchowisk radiowych, publicysta [Wikipedia]. Autobiografia Orłosia „Dzieje człowieka piszącego” jest kontynuacją jego wspomnień „Dzieje dwóch rodzin...”, historycznej sagi kresowych rodzin – Mackiewiczów
z Litwy i Orłosiów z Ukrainy. Autor przywołuje w „Dziejach człowieka piszącego” postać pisarza Mackiewicza podkreślając, jaki wpływ miały na wypowiedziane przez niego słowa, że „jedynie prawda jest ciekawa”. Słowa te dla Kazimierza Orłosia stały się niejako jego mottem życiowym. „Myślę, że takie spojrzenie na literaturę, na prozę, która jest wiarygodna tylko wtedy, gdy opisuje prawdziwe życie i ludzi, jakich poznaliśmy, było mi od początku bliskie.” Kazimierz Orłoś rozpoczyna opowieść od momentu zimy 1945 roku, wówczas po klęsce Powstania Warszawskiego, wraz z rodzicami, znalazł się w Rawie Mazowieckiej. Orłoś kończy swoją opowieść o życiu i życiu swoich powieści i opowiadań w roku 1989. "W latach dziewięćdziesiątych życie moje i mojej rodziny zaczęło biec normalnym torem. Dla mnie był to przede wszystkim powrót do pisania prozy". Opowieść Kazimierza Orłosia to nie tylko autobiografia jednego
z najlepszych pisarzy, ale również wnikliwy portret zmieniającej się Polski: powstania z wojennych zniszczeń, codzienności w czasach stalinizmu i komunizmu, a wreszcie kształtowania się ruchu oporu wobec władzy ludowej, który ostatecznie doprowadził do upadku systemu i narodzin wolności. „Literatura nie powinna odpowiadać na żadne pytania. Odpowiedzi udzielają religie, ideologie, programy polityczne, ale nie literatura. Niewłaściwe jest też, jak myślę, słowo „zadanie”. Jedyne, co możemy zrobić – my, ludzie piszący książki – to opisywać rzeczywistość, jeśli to, co dzieje się w naszym kraju, interesuje nas. Refleksja, zastanowienie należy do czytelników.” [Źródło: Kazimierz Orłoś warszawskim twórcą. "Literatura nie udziela odpowiedzi", wyborcza.pl, 30 czerwca 2019]. Zapraszam więc do lektury i własnych refleksji.

Czesława Szlachta Pytko
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

„ZOSTAŃ MOIM ANIOŁEM” to książka Gabrieli GARGAŚ, polskiej pisarki od lat mieszkającej z mężem i dzieckiem, w Szkocji. Z wykształcenia jest ekonomistką, a z zamiłowania bibliofilką. Autorka wielu książek miłosno – obyczajowych, cieszących się sporą popularnością wśród czytelniczek. Jest niepoprawną optymistką, a jej życiowym mottem są słowa Phila Bosmansa – „Sztuką życia jest umieć cieszyć się małym szczęściem”. W 2011 roku zadebiutowała książką „JUTRA MOŻE NIE BYĆ”, która opowiada o miłości, bólu i cierpieniu.

„ZOSTAŃ MOIM ANIOŁEM” to historia dwóch sióstr, trochę zagubionych
i znudzonych monotonią życia, ale to życie potrafi nas zaskoczyć przynosząc wiele cudów i szansy na lepszą przyszłość. To powieść o aniołach, które czekają „ za progiem”, by nas uszczęśliwić, tylko trzeba im na to pozwolić. Historia sióstr kończy się szczęśliwie - spotkały swoich aniołów.

Otwierałam tę książkę z pozytywnym nastawieniem, ale rozczarowałam się. Książka jest „przegadana” - ilość postaci i ich problemów przytłacza.

Irena Wojciechowska
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

"Coraz mniej olśnień" skrywa w sobie historie niezwykłą: mądrą, porywającą, buzującą od emocji i taką, która rzeczywiście może być źródłem olśnienia. Bohaterkami powieści są trzy kobiety, które znalazły się
w wyjątkowo trudnym okresie życia: cyniczna Lena, która marzy o karierze stylistki, chwilowo wypadła z zawodowego obiegu i została kimś w rodzaju opiekunki młodej, niewidomej poetki, drapieżna dziennikarka śledcza Maria, która w swoim środowisku stała się persona non grata i obsesyjnie poszukuje swojej dawnej przyjaciółki w przekonaniu, ze ta sfingowała swoja śmierć oraz Alina, która korzystając z okazji zaczęła nowe życie
i ukształtowała je po swojemu. Początkowo wydaje się, ze te historie nie są ze sobą w żaden sposób powiązane, trudno doszukać się w nich wspólnego mianownika, a postaci trzech jakże od siebie różnych kobiet nie połączą się w logiczna i spójną całość. Kolejne odsłony z życia bohaterek uświadamiają, jak w istocie wiele mają ze sobą wspólnego. Lena wydawała się być cyniczna, wyrachowana i pusta, a jednocześnie ambitna dziewczyna, która interesuje tylko moda i kariera zawodowa. Trudno ja polubić, jeszcze trudniej się z nią identyfikować. Jednak okazała się ta właśnie bohaterka, która najwięcej zyskała przy bliższym poznaniu. Trudno polubić Marie, bezwzględnie dążącą po trupach do celu. Najmniej zrozumiałą postacią pozostaje Alina – kobieta, która sfingowała swoja śmierć by uciec od rodziny i własnego życia. Powieść Ałbeny Grabowskiej jest intrygująca. Zwroty akcji sprawiają, ze czyta się jednym tchem, czekając na dalsze losy bohaterek. "Coraz mniej olśnień" to książka, która pozytywnie Was zaskoczy. Obrazu całości dopełnia mocne, przewrotne zakończenie, które wbija w fotel i godnie wieńczy dzieło.

Anna Wójciak
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Wojciech Wójcik należy do pokolenia młodych pisarzy ( rocznik 1981), mieszka w Warszawie, ale interesuje się turystyką górską, żeglarstwem, podróżuje po Podlasiu rowerem. Wszystkie doświadczenia z podróży wykorzystuje w swoich powieściach. Autor kryminałów m. in. „Kursu na śmierć”. Właśnie ten kryminał chciałabym zarekomendować czytelnikom.

Na terenie Akademii Szkolenia Policji w Legionowie dochodzi do samobójstwa komendanta Cezarego Majchrzaka. Kilka tygodni po jego śmierci w Warszawie zostaje znalezione ciało młodej kobiety Olgi Burzyńskiej, która rzekomo wyskoczyła z okna. Czy te dwie śmierci mają ze sobą coś wspólnego?
Przełożonym Majchrzaka zależy na szybkim i sprawnym przeprowadzeniu śledztwa, dyskretnie i bez rozgłosu. Zostaje powołana grupa śledcza na czele której staje młody, zdolny policjant Paweł Łukasik. Zostaje ściągnięty
z prowincji, gdzie został zesłany za karę. Młody śledczy przystępuje energicznie do śledztwa. Wkrótce okazuje się, że dwoje denatów było z sobą powiązanych, a motyw samobójstwa nie jest oczywisty. Jest coraz więcej pytań. W portfelu Majchrzaka znaleziono zdjęcie młodej, pięknej kobiety. Kim jest ta tajemnicza piękność? Jakby tego było mało na Mazurach zostaje odnalezione kolejne ciało młodej kobiety. Czy coś łączyło te trzy ofiary? Jeżeli tak, to co ? Śledztwo zatacza coraz szersze kręgi, wychodzą na jaw nowe informacje . Okazuje się, że ofiary nie tylko nie były nieskazitelne, ale w poszukiwaniu nowych wrażeń wykazywały się dewiacjami. Ponadto wychodzi na jaw, że mimo tego Majchrzak robił szybką karierę w policji. Kto go osłaniał i dlaczego?
Niebagatelną rolę w śledztwie odgrywa młoda kursantka Agnieszka Jamróz, sympatyczna młoda kobieta,
z lekką nadwagą, która uchodzi za fajtłapę. Jest bardzo inteligentna, uważna, potrafi kojarzyć fakty i wyciągać prawidłowe wnioski. Środowisko, w którym funkcjonuje w przeważającej większości jest męskie, co wcale nie świadczy o tym, że jest faworyzowana wręcz przeciwnie, dochodzi do upokarzających sytuacji, ale Agnieszki to nie zniechęca. Udowodni, że zasługuje na szacunek i uznanie.

Akcja powieści prowadzi nas w urokliwe rejony Podlasia, jezior, odrywa nas od mrocznych, brutalnych realiów akademii w Legionowie. Zakończenie powieści, jest zaskakujące, nie tylko w warstwie kryminalnej. Ręczę, że zaskoczy czytelników. Niech nikogo nie zniechęca objętość powieści, która liczy 700 stron, czyta się ją szybko, z dużym zainteresowaniem, nie męczy. Myślę, że miłośnicy kryminałów będą zachwyceni, bardzo polecam.

Krystyna Przystaś
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Potrafią śpiewać nocą. Są nawet na Marsie. Skrywają prastare bakterie
i wirusy z czasów, gdy po Ziemi chodziły mamuty. Lodowce – to od nich zależy nie tylko przyszłość Ziemi, ale także nasza codzienność.

JEDYNY TAKI REPORTAŻ O LODZIE I ZMIANIE KLIMATU, który odpowiada na pytania nawet najbardziej zaciekłych geeków klimatycznych.

Dr Jakub Małecki, glacjolog pracujący na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i autor bloga ,,Glacjoblogia’’, podczas wspólnej wyprawy za koło podbiegunowe rozmawia z publicystką Julitą Mańczak
o swojej pasji. Na Spitsbergen regularnie przyciąga go hipnotyzujące piękno lodowców. Tam bada życie i zdrowie lodowych gigantów.

Opowieści jego i innych kluczowych ekspertów w dziedzinie klimatu obrazują złożoność lodowcowego świata i prawdę na temat przyszłości planety. Piotr Pustelnik zdradza powody, dla których himalaiści już wkrótce mogą zostać na zawsze odcięci od niektórych szczytów. Jakie znaczenie dla ludzi mają lodowce w Karakorum, kosmiczny lód, wulkany na drugim końcu świata? Ten reportaż pozwala zrozumieć świat, w jakim żyjemy.

NASZA PRZYSZŁOŚĆ ZAPISANA JEST W LODZIE

Powyższy opis pochodzi od wydawcy
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

B.A. Paris to angielska pisarka, autorka bestsellerowych thrillerów psychologicznych, które zdobyły ogromną popularność w wielu krajach,
w tym także w Polsce.

Jedną z wielu jej powieści jest ,,Terapeutka.” To mroczna, pełna napięcia historia od której trudno się oderwać.

Tajemnice, kłamstwa, zdrady stają się udziałem głównych bohaterów jak
i mieszkańców ekskluzywnego osiedla gdzie rozgrywa się akcja.

Młoda sympatyczna para – Alice i Leo przeprowadzają się do zakupionego przez mężczyznę domu, który wydaje się być spełnieniem ich marzeń. Ale to tylko pozory.

Okazuje się bowiem że w tym domu doszło do okrutnej zbrodni, o której nie wie Alice. Leo jest tego świadomy, ale ukrywa to przed ukochaną. Kiedy ona przypadkowo dowiaduje się prawdy jest przerażona i sfrustrowana. Tym bardziej że nikt nie chce z nią o tym rozmawiać i ona sama musi rozwikłać tajemnicę. Nie wie jednak że brnie w coś, co okaże się zagrożeniem dla jej życia. Mimo to zaprzyjaźni się z wieloma mieszkańcami osiedla, nikt nie chce jej pomóc. Panuje zmowa milczenia i wzajemnych podejrzeń.

Alice w końcu odkryje prawdę i pozna ponury sekret domu. Jaką jednak cenę za to zapłaci?

Czy powróci zaufanie do ukochanego i uda się uratować ich związek?

I czy Alice upora się w końcu z demonami własnej przeszłości które kaleczą jej życie?

Proszę przeczytać.

Maria Rosół
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Gdy Pan Tesla mówi o problemach elektrycznych, nad którymi pilnie pracuje, staje się postacią wręcz fascynującą. Z tego, co mówi, nie sposób zrozumieć ani jednego słowa.

Nikola Tesla jest w dużej mierze jednym z twórców współczesnego świata. Przyczynił się do rewolucji elektrycznej, która całkowicie zmieniła ludzkie życie na przełomie XIX i XX wieku. Wynalazł radio, dynamo rowerowe, baterię słoneczną i widowiskowy transformator nazwany od jego nazwiska. To w dużej mierze dzięki niemu istnieje nowoczesny świat, który znamy.

Tesla był również jednym z najbardziej znanych w ówczesnej Ameryce naukowców. Dbał o swój wizerunek, udzielając wielu wywiadów, opowiadając o swoich wynalazkach i o tym, co jeszcze chciałby stworzyć. Przeprowadzał publiczne pokazy swoich wynalazków, olśniewając widownię wykorzystywaniem prądu. Jego życie naznaczone było również konkurencją
z innym wielkim umysłem tamtych czasów – Thomasem Alvą Edisonem, który wykorzystywał i opatentował pod swoim nazwiskiem wiele wynalazków genialnego Serba.

W. Bernard Carlson przygląda się Tesli nie tylko pod kątem jego osobowości, ale również szeroko opisując czasy i realia, w których działał. Skupia się również na konkretnych wynalazkach i procesem pracy nad nimi. Pochyla się nad tym, w jaki sposób Tesla pracował, jak próbował w eksperymentalny sposób urzeczywistnić swoje idee, które wielu mogły wydawać się błędne. Opisuje, jak doprowadził do opatentowania niemal trzystu swoich wynalazków. Opierając się na oryginalnych dokumentach, wskazuje, jak Tesla potrafił przyciągać zainteresowanie publiczności, tworząc mity na swój temat i świadomie kreując swój wizerunek ekscentrycznego wizjonera, geniusza na skraju szaleństwa.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Książka - to udany debiut młodego i bardzo obiecującego autora, po którego twórczość na pewno sięgnę z wielką przyjemnością, jeśli coś innego wyjdzie spod jego pióra. Jest napisana pięknym, prostym i zwięzłym językiem, wpasowując się w każdy, nawet najbardziej wyszukany gust czytelniczy. Książka wydaje się być przez niektóre wątki kryminałem, lecz tak naprawdę to powieść obyczajowo-psychologiczna z wątkiem tajemnicy
i odkrywania prawdy o sobie samym i swoim ojcu. To opowieść o rodzinie,
a także ludziach z Bieszczad, takich prawdziwych z wadami i zaletami. Bardzo przypadł mi do gustu wątek o ustrzyckich „zakapiorach” z ławeczki pod sklepem. Ludziach, na pozór żyjących bez celu, z dnia na dzień, pijących najtańsze wino i piwo, ale mających swoją filozofię i życiową mądrość,
a także wiele tajemnic. Potrafią się przyjaźnić, pomagać sobie wzajemnie
i wspierać się, (co doświadczył na własnej skórze Krzysztof). Urzekła mnie
w książce opowieść o Bieszczadach, bezkresnych połoninach i wędrownych szlakach, a także miejscach mniej odwiedzanych przez turystów, gdzie przyroda pozostała jeszcze nie odkryta i dzika w swoim majestacie. Autor pięknie nawiązuje do legendy o Biesach i Czadach, a także przytacza słowa piosenki zespołu Stare Dobre Małżeństwo „Anioły są zawsze zielone, zwłaszcza te w Bieszczadach…”

Kiedy umiera Kazimierz Smolan, na stwardnienie zanikowe boczne, całkowicie nie zdolny do życia
o własnych siłach – (oddychała za niego maszyna), syn Krzysztof słyszy ostatnie słowa ojca „to nie moja wina” i słowo „Szewczenko” - stara nazwa wioski Lutowiska w Bieszczadach. Nie zastanawia się długo, nagły impuls sprawia, że pozostawia pracę, żonę, matkę, brata i wyrusza w Bieszczady, aby odkryć tajemnicę ojca. Jest przekonany, że ojciec popełnił jakąś zbrodnię, a sumienie nie pozwoliło mu spokojnie odejść z tego świata. Krzysztof odkrywa smutną historię bieszczadzkich wiosek, grasujące bandy UPA (Ukraińska Powstańcza Armia), wiele przelanej krwi i zbrodni. Ale tajemnica ojca nie jest zbrodnią, to historia która chwyta za serce i wyciska łzy, musicie ją odkryć sami, przeczytać, zamyślić się nad tamtymi trudnymi czasami 1952 roku. Autor jest miłośnikiem Bieszczad, widać to w jego opisach, gdzie obok ludzkich losów, przewija się niesamowity klimat gór u schyłku sezonu turystycznego. To prawda że, kto raz wyjechał w te urokliwe miejsca i spojrzał na rozległe, majestatyczne połoniny, już zawsze będzie tęsknił i wracał, czego doświadczam na własnej skórze.

Książka Sebastiana Sadleja, to powieść którą się trzeba delektować i powoli odkrywać tajemnice bohaterów, zachwycić się pięknem gór, zatrzymać się w pędzie życia, zamyślić się mocno nad demonami które, być może nosimy jak Krzysztof na własnych barkach. Zachęcam aby zagłębić się w tę lekturę.

Wanda Przybyłowicz
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Dyskusyjny Klub Książki utworzony przy BPGiM w Strzyżowie wielokrotnie zapraszał na spotkania ze znanymi pisarzami, tym razem, działając w ramach dotacyjnego programu Instytutu Książki – Dyskusyjne Kluby Książki, mieliśmy przyjemność spotkać się ze znaną i znakomitą pisarką EWĄ CIELESZ.

Spotkanie to odbyło się 15 września br., które zgromadziło liczne grono kochających książki – członków DKK, bibliotekarzy, czytelników oraz młodzież. Moderatorka DKK Marzena Midura serdecznie powitała pisarkę dziękując za przyjęcie zaproszenia, krótko przybliżając osobę pisarki.

Ewa Cielesz jest absolwentką Uniwersytetu Wrocławskiego a także Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu. Jest zafascynowana teatrem i poezją. Pisze scenariusze, wiersze dla dzieci i dorosłych. Jest autorką fascynujących powieści. O czym mieli okazję się przekonać czytelnicy, w większości obecni na spotkaniu. Ewa Cielesz na wstępie zachwyciła się położeniem Strzyżowa, nawiązując do swojego dzieciństwa na Warmii, gdzie otoczenie pomagało
w budowaniu wyobraźni. Zawsze interesowała się teatrem. Jako nauczycielka prowadziła także działalność teatralną z dziećmi, reżyserując przedstawienia zdobywające liczne nagrody. Pierwszą jej powieścią były „NISKIE DRZEWA”, a pierwszymi recenzentami był mąż i córka
( politolożka). Kolejne powieści to „POCHYŁE NIEBO”, „ CÓRKA CIENI”, ,, WIEDŹMY’’, „ TANGO”. ‘Książki te wzbudziły u czytelników najwięcej emocji, o czym świadczyło wiele pytań i wypowiedzi. Pisarka chętnie odpowiadała na wszystkie pytania.

Na zakończenie tak przyjemnego spotkania Dyrektorka Biblioteki Marta Utnicka i Marzena Midura wręczając pisarce bukiet kwiatów serdecznie podziękowały za piękne książki i ciekawe spotkanie.

Ktoś mądry powiedział „KTO CZYTA KSIĄŻKI TEN ŻYJE PODWÓJNIE” – wspaniale odnosi się to do książek Ewy Cielesz.

Irena Wojciechowska
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Opowieści z Omanu.” Ten 3,5 milionowy kraj gdzie prawo szariatu mniej destrukcyjne niż w innych krajach normuje życie wyznawców islamu, ma
w sobie moc przyciągania osób z wielu stron świata. Dowodzi to między innymi pisarka Agata Romaniuk w świetnym, debiutancki reportażu,
w którym dzieli się swoimi impresjami związanymi z pobytem w Omanie.

„Z miłości?. To współczuję. Opowieści z Omanu” to książka, która jest niezmiernie intrygująca . Zwłaszcza dla czytelnika, który o sułtanacie nic nie wie, albo chce wiedzę swą zgłębić. Sama struktura książki zakłada, że
o Omanie opowiadają wyłącznie kobiety rozdarte między tradycją
a nowożytnością. Są tu zatem opisane uczucia i zdrady, przemoc i rozwody. Psychiczne i fizyczne blizny skrywane pod bogato haftowaną abają. Kontraktowe małżeństwa i obietnice, umowy przedślubne o finansowaniu studiów przeważnie medycznych i jaką sumę kobieta otrzyma za pierwsze
i kolejno urodzone dziecko. Autorka ma do kobiet oczywistą czułość.

Agata Romaniuk bardzo uważnie opowiada o Omanie, jakby go znała na wskroś. Ma fachową wiedzę, np.
o omańskiej kuchni silnie zaznaczonej egzotycznymi smakami przez obecność ludzi z krajów Azji Południowo - Wschodniej i Indii. Z książki dowiadujemy się o problemach najemnych pracowników sprowadzanych do Omanu w ramach sponsoringu. Omańczycy w swojej naturze nie są zbyt chętni do podejmowania pracy fizycznej. A to co odmieniło na korzyść wiele miast jest zasługą Indusów i Pakistańczyków.

Z książki dowiadujemy się o napływie taniej siły roboczej: rolników, ogrodników, opiekunek do dzieci, gospodyń domowych i nauczycieli wkrótce po detronizacji w 1970 roku wówczas panującego sułtana,
a którego następcą został jego syn Kabus Ibn Sa'id Al Sa'id obecnie wiekowy, bezpotomny władca. Urodzony
w 1940 roku nauki pobierał w Anglii, przez cztery lata w Królewskiej Akademii Wojskowej Sandhurst, a kolejne
w brytyjskiej armii gdzie zetknął się z innymi realiami życia. I gdzie w jego umyśle zaświtała myśl, że Oman może wyglądać inaczej. Kiedy przejął władzę kraj bardzo się zmienił. Nastąpił szybki rozwój infrastruktury, szkół, szpitali, dróg oraz przemysłu naftowego, który wymagał wielu specjalistów, a takich w Omanie nie było. Na wezwanie sułtana Kabusa żyjący poza granicami sułtanatu wykształceni młodzi ludzie z nieprzymuszonej woli wrócili wtedy do kraju zmieniać swój kraj na lepsze. Przybyli pracować specjaliści z Wielkiej Brytanii, Niemiec i Egiptu potrzebni w przemyśle naftowym.

Kto przejmie po sułtanie władzę? I co stanie się z krajem, którego gospodarka opiera się na wyczerpujących złożach ropy?

Zachęcam do czytania tej lektury.

Czesława Szlachta Pytko
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Nastały czasy wielkiego upowszechniania się wszelakich rodzajów twórczości pisarskiej. Branża wydawnicza z zespołami redaktorów, firmy poligraficzne, wielokanałowy marketing, targi, festiwale, spotkania
z autorami, bujny rozwój internetu i technologii stanowią rdzeń machiny bezustannie dostarczającej pożywkę dla miłośników czytania. Autorom pozostaje wnieść udział w postaci talentu, wyobraźni i pracy. Amerykanka, Kristin Hannah, należy do grona tych, którym się powiodło. Nagrody, przychylne recenzje, tłumaczenia, ekranizacje są potwierdzeniem klasy jej pisarstwa. Trzy dekady pracy twórczej zaowocowały dorobkiem prawie trzydziestu tytułów. Zarekomendujmy jeden z nich.

Kameralna powieść obyczajowa "Odległe brzegi" powstała dwie dekady temu. Para czterdziestolatków, Elisabeth i Jackson Shore, ma już 24 lata stażu małżeńskiego. W minionych latach rodzina szereg razy przeprowadzała się do kolejnych regionów USA. Zmieniały się domy, szkoły, środowiska społeczne. Jack, były gwiazdor ligi baseballowej, usilnie stara się wrócić na szczyty sławy, tym razem jako komentator sportowy dla sieci telewizyjnych. Właśnie następuje długo oczekiwany przez niego przełom. Otrzymuje wymarzoną ofertę prestiżowej pracy
w wielkiej sieci TV. Wyjeżdża i daje się porwać w wir działania. Spełnia się to, o czym długo marzył. Opustoszał domek, niegdyś zaniedbany, później własnoręcznie wyremontowany i artystycznie przez Elisabeth zaaranżowany, malowniczo położony na brzegu oceanu. Miał być przystanią na wiele lat. Elisabeth pozostaje sama w domku. Miłość i namiętność wygasły. Elisabeth rozmyśla o sprawach, z których niegdyś zrezygnowała. Jej wizyta w krainie dzieciństwa, spotkanie z ojcem Edwardem, narastające poczucie niespełnienia sprawiają, że Elisabeth podejmuje decyzję o separacji. Odtąd skupia się na własnych potrzebach, wraca do porzuconego niegdyś malarstwa. Poznajemy jeszcze kilka osób ważnych dla naszych bohaterów.

W tej historii zdarzenia toczą się spokojnie, bez drastycznych zwrotów sytuacyjnych. Jest to świat ludzi zdrowych, wiodących zwyczajne życie. Nie ma tutaj udziwnień, wykoślawień dramaturgicznych. Doświadczenia i przeżycia czasu minionego pozostawiły w duszy każdego uczestnika tej historii istotne zapisy, wspomnienia, poczucie wartości. Owszem, po latach, ujawniają się pewne tajemnice przeszłości. Elisabeth przez wszystkie lata dbała usilnie o to, by jak najpełniej spełniać role żony, matki, córki, pasierbicy, przyjaciółki. Kształty tych ról wynikały z wychowania, poznanych wzorców i wyobrażeń. Niewątpliwym sukcesem Elisabeth okazały się mocne więzi emocjonalne w obrębie rodziny. Córki rozpoczęły studia. W domu bywają rzadziej i krótko. Pomimo, że mają odmienne osobowości, temperamenty, zainteresowania, ich siostrzane relacje są mocne, pełne. Przystojny Jack, o osobowości naznaczonej traumami z dzieciństwa, poddawany był licznym życiowym próbom. Niejednokrotnie podejmował nietrafne decyzje, ulegał pokusom. Przez lata nie doceniał wsparcia swej żony, jej licznych starań o łagodzenie wszelkich problemów. Czas separacji staje się czasem przełomów w życiu każdego z członków rodziny. Czy będzie możliwe wybaczenie i ponowne wzniecenie gorących uczuć? Elisabeth kolejny raz w życiu demonstruje odwagę i determinację podejmując starania, by jak najwłaściwiej zrozumieć to wszystko, co było i jakie wybory są jeszcze możliwe. Do ostatniej strony nie wiemy, jak skończy się ta historia. Dla wielu z nas lektura tej napisanej pięknym językiem książki stanie się czasem wartościowej refleksji. Autorka przypomina nam o najcenniejszych darach od losu: przyjaźń, miłość, rodzina i jej wsparcie
w obliczu dokonywanych życiowych wyborów.

Jakub Leśniak
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Ewa Cielesz jest pisarką, reżyserką pisze scenariusze, wiersze dla dzieci
i dorosłych. Jedną z jej powieści są „Wiedźmy”. Tytuł niosący złe skojarzenia choć „wiedźma” pochodzi od słowa „wiedzieć” czyli mieć wiedzę, stosować ją, pomagać innym, dawać nadzieję.

Opowiadana historia jest inspirowana autentycznymi przeżyciami młodych kobiet. Agata jest pielęgniarką oddaną pacjentom, pragmatyczna, ale w życiu prywatnym nieszczęśliwa. Jej oczekiwania są inne niż jej męża, niedomówienia, tajemnice, brak czułości nie wróży nic dobrego. Czy ich małżeństwo ma szansę przetrwać? Olga jest przeciwieństwem Agaty – kochająca i kochana. Choć wychowana w trudnej rodzinie jest osobą pełną empatii, ciepła. Jednak życie bywa przewrotne, Olga musi podjąć trudne decyzje, które zaprowadzą ją w stronę bioenergoterapii. Amira ma problemy natury psychiatrycznej, żadne leki nie działają, dopiero gdy trafia do Eleny, osoby mieszkającej na uboczu, dziwnej, stroniącej od ludzi, zajmującej się ziołolecznictwem, tarotem, magią jej stan się poprawia. Wówczas decyduje zmienić swoje życie, postanawia zająć się tarotem. Losy Agaty, Olgi i Amiry zaczynają się przecinać. Jak to wpłynie na ich życie? Bohaterki wiele przeżyły i te traumatyczne doświadczenia pomogły im przewartościować swoje życie, miały odwagę je zmienić, podjąć ryzyko, wyjść śmiało nieznanemu naprzeciw, bo wierzyły w to co chcą osiągnąć. Autorka powieści chce nam uświadomić jak wybory bohaterek, ich emocje, myśli wpłynęły na ich życie. Elena mówi do Amiry, to wiara w spełnienie pragnień organizuje ci życie i czyni cuda.

Czytając „Wiedźmy” miałam wrażenie jakbym czytała poradnik jak żyć, co jeść, z jakim szacunkiem taktować przyrodę, która jest jak apteka pełna ziół, służących człowiekowi, pomagających odzyskać zdrowie. Nie był to jednak nudny poradnik, ale bardzo inspirująca, ciekawa lektura. Ewa Cielesz opisała niezwykły, tajemniczy, magiczny świat, który tworzy klimat książki, to trochę jak powrót do świata baśni, ale postacie są pełnokrwiste, skomplikowane, stąpające twardo po ziemi, ze swoimi traumatycznymi przeżyciami, nadziejami, wątpliwościami. Jakby było mało emocji jest również wątek kryminalny. Bardzo odpowiada mi styl pisarski
E. Cielesz, interesująco opowiedziana historia. Z ogromną przyjemnością przeczytałam „Wiedźmy” i szczerze polecam czytelnikom tę inspirującą lekturę.

Krystyna Przystaś
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

,,Róża Północy’’ Lucindy Riley to powieść o niezwykłym życiu hinduskiej dziewczyny, arystokratki z urodzenia, ale biednej i wcześnie osieroconej Anahity. Nie miała posagu, a tym samym szans na zamążpójście, ani pieniędzy na utrzymanie, ale odziedziczyła po matce zdolności do uzdrawiania, leczenia i ogromną empatię do ludzi. Zaprzyjaźniona z córką bajecznie bogatego monarchy, zostaje przygarnięta przez nich po śmierci matki i wychowywana w pałacu a później kształcona w Anglii. Anahita kocha ludzi, jest współczująca, pełna ciepła i pragnąca pomagać innym. Dlatego chce zostać pielęgniarką i nieść pomoc potrzebującym. Bardzo zimny
w porównaniu do indyjskiego klimat Anglii przeraża obie dziewczyny, dlatego przyjaciółka po zakończeniu edukacji opuszcza Anglię i wraca do kraju. Anahita zostaje, kształci się dalej i wstępuje w szeregi pomocy sanitarnej podczas pierwszej wojny światowej. Jeszcze podczas zdobywania edukacji
w Anglii poznaje młodego lorda, właściciela podupadającego majątku
i młodzi zakochują się w sobie. Ale jest rok 1916 i związki mieszane zwłaszcza w snobistycznej Anglii są nie do pomyślenia. Lord i biedna hinduska dziewczyna? Ta miłość nie miała żadnych szans. Dziewczyna rodzi syna, ale jej ukochany w wyniku fatalnego nieporozumienia poślubia bogatą Amerykankę której pieniądze ratują jego majątek przed bankructwem. Jednak miłość tych dwojga nie umiera, młodzi spotykają się potajemnie czując przy tym ogromne wyrzuty sumienia. Los ma dla nich okrutne plany. W wyniku intryg dziewczyna zostaje oskarżona o morderstwo i traci syna. Ginie także jej ukochany, a ona przy pomocy dawnej przyjaciółki z trudem opuszcza Anglię i wraca do Indii. Rodzi drugie dziecko ukochanego córkę, ale nigdy nie wierzy w wmówioną jej śmierć synka. Jej życie jest długie i wypełnione pracą dla ludzi. Kiedy umiera w wieku stu lat, powierza zapiski swojego życia ukochanemu prawnukowi. Ten po latach spełniony zawodowo ale rozczarowany życiem osobistym podąża tropami tajemnic jej życia i wyjeżdża do Anglii. Tam odnajduje uroczą rezydencję swojego pradziadka i poznaje jej obecnego właściciela. W pałacu poznaje także gwiazdę filmową
z Hollywood i mroczne sekrety z przeszłości połączą ich losy. Historia zatacza koło i rodzi się nowa miłość. Tym razem bez uprzedzeń rasowych i towarzyskich konwenansów. To już rok 2015 ,,Róża Północy’’ to bardzo piękna wielowątkowa powieść o miłości tocząca się w dwóch strefach czasowych. Przepych życia hinduskich maharadży i arystokracji angielskiej w kontekście życia tych mniej uprzywilejowanych, wspaniałe opisy przyrody i świetny język literacki zachwyca i wciąga czytelnika bez reszty. Dlatego gorąco polecam ją wszystkim którym bliska jest twórczość tej pisarki.

Maria Rosół
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Na temat śmierci nie potrafimy rozmawiać, używamy przenośni, mówimy o niebiańskich bramach, nie dopuszczamy do siebie myśli, że każdy z nas kiedyś umrze. Wielka tajemnica istnienia i doświadczenia – które na pewno stanie się udziałem każdego z nas, a mimo to wciąż stanowi temat tabu. Główna bohaterka - czterdziestoletnia Dawn Edelstein miała wielkie plany: obronić doktorat, publikować, jeździć na wykopaliska archeologiczne,
a przede wszystkim być wierną swej wielkiej miłości – Wyatowi Armstrongowi. Niestety, życie wyznaczyło jej swój scenariusz i potoczyło się zupełnie inaczej. A wszystko zaczęło się od choroby i odejścia jej matki, którą pokonał rak. W hospicjum Dawn poznaje innego mężczyznę, z którym połączyło ją uczucie i urodzone dziecko, nowe życie rodzinne oraz konieczność zaopiekowania się małoletnim bratem. Dawne plany, wykopaliska w Egipcie, archeologię i wcześniejszą miłość bohaterka odsuwa w cień. W hospicjum staje się specjalistką od śmierci i umierania, pracuje jako doula – można ją wynająć, by towarzyszyła osobie umierającej do samego końca. Z jej wsparcia może też korzystać rodzina umierającej. Praca jest niezwykle trudna
i wyczerpująca emocjonalnie, Dawn wkłada w swoją pracę całe serce i czas, co niejednokrotnie, związuje ją bardzo mocno z osobami którymi się opiekuje. Ta praca wydaje się dla niej idealna, wspaniały mąż Brian
i córka Meret są częścią jej życia, ale Dawn nie jest szczęśliwa, wciąż zadaje sobie pytanie, jak wyglądałoby jej życie gdyby dokonała innego wyboru? Każdy z nas, zadaje sobie nie jeden raz takie właśnie pytanie, gdybym tylko… podjęła inną decyzję, jeden inny wybór w przeszłości, mógłby zmienić nasze losy, sprawić że mielibyśmy inny zawód, inną rodzinę, że znaleźlibyśmy się w innym miejscu, mieście lub państwie. Zwykle też nawet po latach, żałujemy pewnych kroków, decyzji i wiele byśmy oddali żeby, cofnąć czas. To oczywiście nie jest możliwe, ale zawsze możemy przynajmniej podjąć próbę ułożenia sobie wszystkiego od nowa i powrotu do starych pasji, planów i… miłości. Bohaterka podejmuje taką próbę, co z tego wyniknie przeczytajcie sami, czy można wrócić do przeszłości i skomplikować życie bliskim? Czy jedną decyzją warto przekreślić dotychczasowe szczęśliwe życie? Na to pytanie czytelnik musi odpowiedzieć sobie sam. W książce stykamy się również
z błyskotliwą wiedzą pisarki na temat fizyki kwantowej, tłumaczeniem hieroglifów oraz naukowego podejścia do badań nad egipskimi grobowcami. Najnowsza powieść Jodi Picoult jest naprawdę niesamowita, czytelnik zaczyna żyć życiem Dawn i mocno przeżywa wszystkie dylematy. Lektura gwarantuje olbrzymią dawkę emocji
i wzruszeń, skłania do refleksji, czy w życiu można się cofnąć? Wybrać jeszcze raz inaczej? Wrócić do jakiegoś ważnego punktu i ułożyć puzzle życia od nowa? Autorka podjęła trudny temat śmierci, zagłębiła się w rejony życia od których chcemy uciec, ale tak naprawdę nie potrafimy. Wspaniała książka po którą obowiązkowo należy sięgnąć, przeczytać i rozważyć swoje własne wybory życiowe. Gorąco polecam!

Wanda Przybyłowicz
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Ewa Stachniak bardzo przekonująco i obrazowo namalowała portret Bronisławy Niżyńskiej. Czyta się dobrze, bowiem życie tancerki jest niezwykle bogate i dramatyczne. Od lat dzieciństwa do ostatniej kartki książki. Bratem Niżyńskiej jest Wacław, zwany bogiem tańca. Niejako Bronisława żyje w jego cieniu. Mimo, ze od brata wiele się nauczyła, musiała znaleźć własną drogę taneczną. Książka opisuje trudy i znoje do przygotowań spektakli. okupione łzami, kontuzjami i nieraz zatraceniem się. Niżyńska łamie stereotypy i staje się odważną choreografką w Kijowie, to zazwyczaj był zawód dla mężczyzn. Jet to książka o wielkiej zdeterminowanej artystce, oddanej sztuce i baletowi, ale jest to także opowieść o silnej kobiecie, matce, żonie, a także rodzinie. Świat można opowiadać na wiele sposobów. Są i tacy, którzy świat opowiadają tańcem za pomocą jedynego intsumentu jaki posiadają-doskonale wyćwiczonego i cudownie giętkiego ciała. Zycie Bronisławy od początku wyznacza świat baletu. Obydwoje rodzice tańczą. Matka przykłada wielka troskę w wychowaniu i kształceniu dzieci. Poznajemy dzieje rodziny, drogę Bronisławy do baletu, historie obu braci i nieobecnego ojca. Tancerz, którego widzimy na scenie za chwile chwały i aplauzu publiczności płaci wysoka cenę. Jest nawet utracony umysł w przypadku Wacława. Nie znam się na balecie, ale czytając miałam wrażenie, ze już nic nie muszę się dowiadywać. Książka spodoba się każdemu, nawet tym, którzy nie interesują się baletem. Zachęcam bardzo.

Anna Wójciak
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Ta pozycja literacka zawiera w sobie 10 opowiadań, a każde z nich rozgrywa się w różnej epoce i czasie.
W trakcie czytania lektura doprowadza nas do Wołynia w czasie potopu szwedzkiego i do Jana Kazimierza, trapionego nieustannie chorobami
i staraniami o pokój. Wyimaginowanego świata gdzie żyją inni ludzie – współcześni Szwajcarii i dalekiej Azji. Ciekawych pełnych magii, miejsc
w Polsce. Te niezwykle interesujące opowieści zawierają wiele fantastycznych momentów ale też sceny budzące grozę. Nową rzeczywistość. Świat osadzony na mocnych fundamentach polskiej kultury, legend i historii, co sprawia, że czytelnik nie czuje się zakłopotany. Jedynie bizarność, cudaczność, kuriozalność ale także absurd i zabawność zawarta w opowieści może człowieka zaskoczyć.

Olga Tokarczuk tworząc od lat literaturę, często zawiera w niej własne obawy, nierozłączne z tym co dziś realne, ze światem, który rodzi refleksję nad formą i kursem jaki on obiera. I dokąd prowadzi, co powoduje, że nie czujemy w naszym umyśle i sercu spokojnych odczuć, a świadomość tego, że świat i czas zmienia się, napawa lękiem i niepokojem?

Czesława Szlachta Pytko
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Olga Tokarczuk - światowej sławy pisarka, poetka i autorka scenariuszy. Psycholog. Dwukrotna laureatka Nagrody Literackiej „Nike”, Literackiego Nobla, Nagrody The Man Booker International Prize, Literackiej Europy Środkowej Vilenica, Brucka Berlin-Preis.
Swoje pierwsze, zarazem najważniejsze, powieści stworzyła pomiędzy 1993 – 2014 rokiem – przetłumaczono je na ponad 30 języków. Już wtedy dała się poznać jako znakomita autorka powieści i tekstów. Teksty wygłaszała podczas różnych ważnych okoliczności, które znalazły swe miejsce
w powieści„ Czuły narrator”.

„Szafa”

– to trzy ciekawe opowieści przedstawione przez Olgę Tokarczuk w raczej niedługiej formie literackiej. Historie, które zawierają w sobie tak ważne tematy jak śmierć i życie, Stwórcę i religię, upływ czasu. W pierwszym opowiadaniu dwójka bohaterów decyduje się na zakup starej szafy. Już wkrótce okazuje się, że mebel zajmuje znaczną część ich małego mieszkania.
Jak taki mebel może wpłynąć na dalsze życie i czy można funkcjonować inaczej? „W środku nie miało znaczenia jaka jest pora dnia, jaka pora roku, jaki dzień”. Autorka bardzo plastycznie opisuje wnętrze mebla
i czyni go pierwszoplanowym bohaterem opowiadania, a nowi właściciele uważają ją prawie jak bliską im istotę. Spokojne właściwości tego nabytku miały kojący wpływ na kobietę, tak że nie chciała z niej wychodzić. Zarówno ona jak jej życiowy partner znaleźli w niej poczucie bezpieczeństwa i ciszę. W końcu oboje siedzieli na szafy dnie, która stworzyła im ich ciasny, własny, mały świat. I mieli chęć i czas przeznaczony na modlitwę do Anioła Stróża w jakże szczerej oddanej mu intonacji …

”Numery”

Kobieta zatrudniona jako pokojówka w hotelu „Capital’’, przedstawia typy osób i dopuszcza do ich tajemnic. Do rozkładu pomieszczeń, rzeczy i informacji jakie często zastają na klamce wywieszone przez hotelowych gości. Wprowadza do wnętrz, gdzie martwe przedmioty ożywają i same obrazują historię ludzi – ich charakter
i dylematy związane z istnieniem w aktualnym świecie. Doznaje też różnych odczuć zmysłowych np.: zapach markowych kosmetyków jak i środków gospodarczych, które przenikają się wzajemnie.
Dla kobiety każda chwila spędzona w hotelowej przestrzeni to świat znaków, a ona sama w pewnym sensie wyzbywa się tu swojego charakteru. Być niewidzialną dla hotelowych gości.

„DEUS EX”

Głowna postać opowiadania to pan D., którego ogromną fascynacją są komputery, a właściwie gry wirtualne. Pan D. nie potrafi istnieć w codziennym życiu i sam się w nim odnaleźć, z czego może wynikać pasja zadowalająca własne ego.
Jednym z powodów prowadzących do agresji jest jego zła relacja małżeńska. On sam i jego żona nie funkcjonują ze sobą ale raczej oddzielnie na dwóch krańcach sceny rodzinnej nie dbają o siebie. Nie mogąc się porozumieć, każde znajduje spełnienie i biegnie w świat inny. Mężczyzna wymyśla przeciwstawne sobie realia, jednak gdy one też go nie satysfakcjonują niszczy je. Wszystko co tworzy nie wynika z pobudek szlachetnych jak robił to Stwórca ale wyłącznie z frustracji.
Rozczarowanie nowymi, coraz to innymi światami jest dla niego jednocześnie cierpieniem jak
i rozczarowaniem samym sobą.
Wkrótce jednak doświadcza skruchy i tworzy nowy program, który przywraca światu ład.
W tym opowiadaniu znajdujemy liczne nawiązania do mitów, legend, wydarzeń biblijnych, odniesienia do plag ognia, egipskiej zarazy czy potopu. Jest też opis wielkiego wybuchu, który staje się zarzewiem Wszechświata.
Tej książki nie można pominąć, trzeba ją sobie tylko wolno dozować.
Polecam.

Czesława Szlachta Pytko
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

„Wierzyliśmy jak nikt" Rebecci Makkai - to wielka powieść o epidemii tajemniczej choroby, na która właściwie nie ma lekarstwa. Nie, nie chodzi
o koronawirusa. Chodzi o AIDS, ale traf zrządził, że czytając „Wierzyliśmy jak nikt" nie mogłam uciec od porównań. Akcja rozgrywa się w dwóch planach czasowych -w roku 1985 i 2015. Starsza historia pozwala prześledzić epidemie AIDS niemalże od jej wybuchu. Tajemnicza choroba, która zbiera krwawe żniwo - brzmi znajomo. Podobnie jak teorie dotyczące tego, skąd się właściwie wzięła. „Wierzyliśmy jak nikt" to wspaniale skonstruowany świat. który oglądamy w Chicago, lata - 80 i rok 2015 Paryż. Łączy je kilka osób, znajomych, przyjaciół, którzy przeżyli i przetrwali ten wcześniejszy okres. To ludzie z marzeniami i nadziejami, każdy z pragnieniem ułożenia sobie życia po swojemu. Ale żyją oni w niewłaściwym miejscu i czasie - w latach 80, kiedy wybucha epidemia AIDS, kiedy nie ma na nią leku. To zderzenie - historie młodych ludzi i nieuchronność przebijająca się z każdej kartki tej książki jest momentami obezwładniająca. Yale i Fiona to główne postaci Stawiamy się w ich położeniu - jak to jest, gdy wszyscy twoi znajomi chorują i umierają. Jak to jest opiekować się umierającym przyjacielem, wiedząc, ze nie został już nikt, by zaopiekować się tobą? Jak to jest być tak bardzo samotnym? Jak tyle udźwignąć? Te i wiele pytań wylewają się z powieści
i uderzają w czytelnika. A uderzają tak mocno, bo są uniwersalne i aktualne. Tak tutaj dotyczą homoseksualistów i konkretnej epidemii, ale każdy może w nich odnaleźć swoje własne doświadczenia. Zwłaszcza, że autorka pokazuje nam ciąg dalszy, wydarzenia 30 lat później, kiedy większość bohaterów już nie żyje. Jest to książka o samotności, zdradzie, leku. O śmierci i próbach jej oswojenia. Jeśli macie ochotę na wartościową powieść, która wywoła w Was emocje, sięgnijcie po „Wierzyliśmy jak nikt"

Anna Wójciak
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Chciałabym polecić Państwu książkę włoskiej pisarki Chiary Parenti – „Sztuka sięgania gwiazd”, książkę niezwykłą i wyjątkową. Żałuję, iż nie możemy spotkać się w Klubie i dzielić wrażeniami po przeczytaniu kolejnych książek, a szczególnie tej, bowiem porusza temat, który w mniejszym lub większym stopniu dotyka każdego z nas. Mam na myśli lęki, obawy, fobie, które nam towarzyszą, lecz niejednokrotnie nie chcemy się do nich przyznać
i walczyć z nimi.

„SZTUKA SIĘGANIA GWIAZD” to historia 20-paroletniej dziewczyny Sole, delikatnej i wrażliwej, unikającej wszelkich niebezpieczeństw. Sole od dzieciństwa przyjaźni się z energiczną i pełną życia Stellą. Stella wyjeżdża do Paryża, by tam rozpocząć nowe życie. Po pewnym czasie przysyła list
i zaprasza Sole do siebie, ale ta nie przyjmuje zaproszenia, nawet jest trochę zła na Stellę, bo ta przecież wie, o jej lęku latania samolotem. Niespodziewanie Stella ginie w zamachu terrorystycznym. Dla Sole to jest szok i tragedia. Ze łzami w oczach czyta ostatniąwiadomość od Stelli „ Musisz wybiec życiu naprzeciw! Zdziwisz się, co jesteś w stanie zrobić! Żyj, dopóki jesteś żywa!”. Postanawia zmienić swoje życie i zacząć walczyć ze swoimi lękami. Sporządza listę stu rzeczy, których najbardziej się boi, ale których naprawdę pragnie. Czuje się zobowiązana wobec Stelli
i próbuje żyć jak ona – z radością i otwartym sercem. Zaczyna od skoku ze spadochronem. Udało się. Od tej pory zaczyna się jej walka. Pomaga nastoletniej dziewczynie zmierzyć się z problemami – chcąc pomóc innym zakładają bloga, którego oglądalność cieszy się ogromnym zainteresowaniem - i tu zaczyna się cudowna opowieść o oswajaniu strachu, miłości i wierze, że można sięgnąć gwiazd.

Serdecznie polecam tę książkę wszystkim, tym mniej i bardziej wrażliwym, bo przekonamy się, ze pomagając sobie, pomagamy też innym.

Irena Wojciechowska
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Guillaume Musso „Sekretne życie pisarzy” to bardzo interesująca opowieść napisana przez tego pisarza współczesnej literatury francuskiej; sprawcy 16 bestsellerów, od kilku lat będącym na czołowym miejscu listy poczytnych autorów.

Natan Fawles, autor trzech kultowych powieści w 1999 roku ogłosił finał swojej literackiej kariery i osiedlił się na Beaumont, małej kameralnej wyspie na Morzu Śródziemnym. Wydawać by się mogło że jest jedynie legendą. Jednak jego trzy powieści wciąż są chętnie czytane i poszukiwane przez czytelników zniesmaczonych zniknięciem autora. Pewnego razu nieznajoma młoda kobieta podająca się za szwajcarską dziennikarkę pojawiła się na wyspie by odkryć tajemnicę zniknięcia Nathana. Tego samego dnia na plaży znaleziono martwe ciało kobiety a śledczy zablokowali wjazd na wyspę kordonem. Od tego momentu zaczyna się niebezpieczna gra pomiędzy Mathilde a Nathanem. W trakcie rodzi się namiętność z dozą niepewności
i obaw a ukryta prawda mierzy się z wyrafinowanym kłamstwem. Nagle, pomimo że mieszkańcy wyspy wyróżniają się dyskrecją nad głową autora rozpętała się medialna burza.

Akcja książki kryje wiele sekretów a autor niezbyt śpiesznie dozuje szczegóły trzymając czytelnika
w ciągłym napięciu. W tej powieści najważniejszy jest dialog, ważne jest to co niejawne pomiędzy słowami, co jeszcze nie wypowiedziane. Autor dawkuje emocje, obnaża kolejne sceny ale czyni to głównie na swoich warunkach.

Książkę czyta się świetnie, chęć poznania następnej strony jest ogromna i trzeba powiedzieć, że ten doskonały pisarz zasłużył na wielki sukces. Polecam.

Na zachętę przytaczam opinię Sandriny Bajos z LE PARISIEN

„Niezwykle diaboliczny i zarazem osobisty thirller. Guillaume Musso lubi bawić się emocjami czytelnika – a my to uwielbiamy!”

Czesława Szlachta Pytko
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

„Przez” to najnowsza powieść Zośki Papużanki uznanej za jedną
z ciekawszych polskich pisarek. Wcześniej za swoją powieść „On” została wyróżniona tytułem Krakowskiej Książki Miesiąca. Była też nominowana do Nagrody Literackiej Nike i dwukrotnie do Paszportów „Polityki”

Książka „Przez” opowiada historię głównego bohatera uwodząc nas ciekawymi detalami: melancholią, manią i fobią o poszukiwaniu utraconej miłości i jej podróży nową drogą życia. Rdzeniem tematycznym tej książki jest obserwacja. To zajęcie staje się głównym celem jej bohatera. Taki sobie niewidoczny dla otoczenia człowiek, którego jedynie jednorazowo można było wziąć za smolucha ze śmietnika. Nie ma nadzwyczajnych talentów, skrywanego intelektu, ambicji lecz ma wspomnienia i żonę, która całkiem niefortunnie dla niego pewnego razu zniknęła. Niepocieszony przeprowadza się na jej ulicę i dyskretnie stara się podpatrywać jej nowe życie. Takie zachowanie mężczyzny powoduje odkrywanie i obnażanie wszystkich sfer jego osobistego życia, jest dobrym środkiem wyjścia do refleksji, myślenia nie tylko o tym co teraz a co mogło by być, gdyby inaczej się ułożyło.

Powieść Zofii Papużanki to proza bardzo trudna. Trzeba skupić całą uwagę by wysupłać ze szczególików coś realnego co ma wielkie znaczenie dla czytelnika, który czasem lubi się utożsamiać z pozytywnym bohaterem książki lecz nie zawsze w przekazie roli do której lgnie wiele tajemnic. Życie bowiem postaci obfituje w całą gamę zaniedbań myślowych i niedorzecznych działań.

Zośka Papużanka śledzi życie takim jakim; szaro - mądre i skomplikowane. Przybliża też jego tajemnice, ujawnia intymne pragnienia i myśli. W jej powieści aż gotuje się od emocji a konkretnie od roztrojeń uczuć co wymaga zastanowienia się co naprawdę jest prawdziwe więc i znaczące w życiu.

Czesława Szlachta Pytko
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Po książki tej pisarki zawsze sięgam z wielką przyjemnością, jeszcze nigdy się nie zawiodłam i tak również było z w/w powieścią obyczajową. Autorka nić fabuły poprowadziła podwójnie, jakby z dwóch perspektyw teraźniejszej, współczesnej [rok 2018] - widziany oczami Morgan, oraz przeszłej [lata 1939-1940] - widziane oczami malarki Anny Dale. Dzięki temu zabiegowi poznajemy wiele szczegółów i zdarzeń, autorka świetnie odmalowuje nam Południe Stanów Zjednoczonych z jego kulturą, obyczajami i konfliktami. Dla Anny sztuka jest pasją, prawdziwym powołaniem, terapią po stracie ukochanej matki. Dla Morgan jest przepustką do wolności, wyjścia
z więzienia i rozpoczęcia nowego, lepszego etapu swojego życia. Instynktownie wyczuwa się swego rodzaju więź między kobietami, które dzieli prawie 80 lat, ale łączy to samo miasteczko Edenton w Karolinie Północnej i ten sam obraz tam namalowany. Czytelnik pragnie zgłębić
i rozwikłać tajemnicę owego malowidła dla poczty. Pragnie także odkryć, dlaczego Morgan Christopher studentka akademii sztuk pięknych, ma wykonać renowację starego malowidła z Karoliny Północnej. Czy jej się to uda, jeśli nie ma pojęcia jak ma się za to zabrać? Czy zdąży z goniącym terminem otwarcia galerii obrazów? Co kryje małe, ciche miasteczko Edenton ze swoją mroczną przeszłością, pełną sekretów, intryg, kłamstw, uprzedzeń, rasizmu i zbrodni. Jakie rozegrały się tu dramaty ludzkie ze sztuką i malarstwem w tle? Co chciał osiągnąć wybitny malarz i filantrop Jesse Jameson Williams pomagający młodym twórcom, pozostawiając po swej śmieci testament, w którym wyraźnie zaznacza, że chce aby to Morgan odrestaurowała obraz z lat czterdziestych XX wieku, namalowany przez Annę Dale? Poznaj dwie główne bohaterki, wczytaj się w ich tajemniczą historię, zatrzymaj się nad ludzkimi ułomnościami i zamyśl się nad problemem rasizmu. Niezmiennie zachwyca mnie warsztat i styl kreowania postaci przez Diane Chamberlain, jest to pisarka która potrafi zawrzeć wiele wątków, wiele wrażeń i emocji, dlatego jej powieści czyta się jednym tchem. Zachęcam do przeczytania.

Wanda Przybyłowicz
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Wyobraźmy sobie, że z podręczników szkolnych znikają wiersze Adama Mickiewicza, a na ich miejscu pojawiają się teksty utworów śpiewanych przez Zenka Martyniuka czy zespołu Ich Troje.

Co poeta chciał w nich powiedzieć? I co się dzieje, gdy te teksty wpadną w niepowołane ucho filologa, który w dodatku lubuje się
w tropieniu pypciów językowych?

Dowiedzą się Państwo, czytając ten zbiór felietonów: co nam mówią piosenki disco polo, jak się śpiewa o seksie, o czym mówią piosenki serialowe, co można znaleźć w rapie i gatunkach pokrewnych, czym pobrzmiewają piosenki patriotyczne, o czym charczą heavymetalowcy, co słychać
w piosence popularnej.

Disco polo jest. Czy tego chcesz, czy nie, dopadnie cię. Książka ta pomoże oswoić niejednego demona.

Natalia Przybysz

Wojciech Mann

Powyższy opis pochodzi od wydawcy
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

,,Dziewczyna z Neapolu” Lucindy Riley to piękna powieść o miłości i jej niszczycielskiej sile jeśli pozwolimy jej zawładnąć nami całkowicie.

Taka miłość przynosi cierpienie i unieszczęśliwia. Bohaterowie powieści to dwoje młodych ludzi : Rosanna i Roberto. Obydwoje pochodzą z Neapolu. Ona jeszcze jako 11-letnia dziewczynka zakochuje się w znacznie starszym od siebie śpiewaku operowym. Roberto to niezwykle czarujący mężczyzna który działa zniewalająco na kobiety. Jego urok osobisty i talent utorowały mu drogę na szczyty kariery operowej.

Okazuje się że Rosanna też posiada talent wokalny i po z trudem zdobytej edukacji muzycznej zaczyna śpiewać. Wówczas ich drogi krzyżują się po raz drugi. Wybucha miłość młodej dziewczyny do dojrzałego artysty. Wkrótce obydwoje stają się gwiazdami opery. Pobierają się, na świecie pojawia się syn. Rosanna kocha miłością bezgraniczną, wręcz obsesyjną. Roberto owszem, ale nie potrafi być wierny i oddany rodzinie. Tak naprawdę liczy się dla niego tylko kariera i własne pragnienia. Koncertuje w operach całego świata. Znowu pojawia się dawna kochanka. Rosanna dla wychowania syna poświęca własną karierę.

I wtedy zaczyna uświadamiać sobie że miłość do męża rozdzieliła ją z rodziną, odsunęła od przyjaciół, że
w tym związku to ona daje a on tylko bierze.

Ta miłość tak naprawdę ją unieszczęśliwia, pozbawia własnej osobowości i radości życia. Dochodzi do dramatu – ich synek o mało nie umiera, kiedy ona wyjeżdża na kilka dni do męża który koncertuje za granicą. I wtedy Rosanna podejmuje ostateczną decyzję. Mimo że zdaje sobie sprawę z tego że nigdy nie przestanie kochać męża, odchodzi od niego. Jego zdrady, egoizm i kłamstwa przesądziły o tej decyzji. Zrozumiała że zraniła wielu bliskich jej ludzi zaślepiona miłością do człowieka, który na nią nie zasłużył.

Poświęca się wychowaniu syna, a po kilku latach odbudowuje swoją artystyczna karierę. Oprócz historii tej miłości poznajemy również losy brata i siostry Rosanny.

Książka wzrusza i uczy jednocześnie. Uświadamia że kochać należy mądrze, że nie wolno oddawać komuś całej siebie zapominając o tym że miłość-obsesja w końcu zniszczy nas samych.

Maria Rosół
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Bibliotekarka Matylda Dominiczak, bohaterka książki Olgi Rudnickiej „Oddaj albo giń” odkryła w sobie „żyłkę” detektywistyczną. W kolejnej książce Olgi Rudnickiej „To nie jest mój mąż” spełniła swoje marzenie
i jako świeżo upieczony detektyw podejmuje pracę w prywatnym biurze detektywistycznym „Gwint, Kowalski i Puszczyk”. Szefową biura jest bardzo wymagająca Salomea Gwint, która potrafi rozstawiać ludzi po kątach.

W pierwszej swojej pracy – jako detektyw –Matylda musi znaleźć dowód na niewierność męża klientki, która chce zakończyć ten związek. Próba uwiedzenia przez Matyldę męża klientki, nie powiodła się, a na dodatek mąż znika bez śladu. Matylda na 48 godzin aby go odnaleźć. Sprawa się komplikuje, gdy również kochanek klientki znika, a ta ma dylemat, którego wcześniej szukać. Punktem zwrotnym akcji jest znalezienie nad rzeką niezidentyfikowanych zwłok. Sprawą zajmuje się policja. Podejrzenie, iż może to być mąż klientki, sprawia, iż Matylda współpracuje z policją. Po identyfikacji zwłok okazało się, że nie należą ani do męża ani do kochanka klientki.

Czytelnicy, którzy spotkali się z Matyldą we wcześniejszej książce wiedzą jak wielką wyobraźnię ona posiada. Teraz ze swoimi hipotezami dzieli się nie tylko ze swoją szefową ale też z komisarzami policji – czym wprowadza ich w osłupienie. Trzeba przyznać, że jest nietuzinkowym detektywem, który swoimi pomysłami
i sposobami zbierania dowodów doprowadza do sytuacji groteskowych ale i niebezpiecznych. Sprawa męża
i kochanka się wyjaśnia, ale w czasie dochodzenia wpadają na trop poważnego przestępstwa.

Przygotujmy się na dalsze spotkania z detektywem Matyldą – jak zapowiedziała autorka na zakończenie książki. Przyjemnej lektury.

Irena Wojciechowska
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Po ”Wielkiej samotności”, „Prawdziwe kolory”, to druga powieść Kristin Hannah, którą z przyjemnością przeczytałam.

To opowieść o trzech siostrach wychowujących się na ranczu należącym od trzech pokoleń do rodziny. Trudne dzieciństwo bez matki, która zbyt wcześnie umiera, tęsknota za nią powodują, że żyją w myśl zasady, co nas nie zabije, to nas wzmocni. Dzień po dniu budują swoją siłę, hartują się. Surowy ojciec, który nie radzi sobie z zaistniałą sytuacją, nie jest dla nich wsparciem. Ranczo powoli chyli się ku upadkowi. Czy znajdzie się sposób na jego ocalenie? Siostry zawsze są razem, zawsze się wspierają, ale to również trzy różne charaktery. Każda idzie swoją drogą, dokonuje wyborów i ponosi ich konsekwencje. Czy jako kobiety nadal będą monolitem, czy ich przyjaźń przetrwa ?

Są w powieści opisy pięknej, dzikiej przyrody, której zagraża cywilizacja. Jest nostalgia za minionym światem i strach przed tym co nadciąga i jest nieuniknione.

To również opowieść o pogardzie, wrogości do drugiego człowieka ze względu na jego pochodzenie
i inność. Nikogo nie obchodzi jaki jest naprawdę, co go ukształtowało. Brak staranności w dochodzeniu prawdy skazuje niewinnego człowieka na długie lata więzienia. Bezsilność w zderzeniu z wymiarem sprawiedliwości jest powalająca. Czy upór, determinacja, inteligencja jednej z sióstr doprowadzi do szczęśliwego końca? Sami się przekonajcie sięgając po tę książkę.

Opowieść jest utkana z prawdziwych jasnych kolorów życia, w której dominują najpiękniejsze : miłość
i przyjaźń, ale i z tych ciemnych jak : obojętność, nienawiść. Powieść „Prawdziwe kolory” czyta się bardzo szybko, ponieważ akcja wciąga i chce się wiedzieć co dalej.

Polecam na długie zimowe wieczory i życzę miłej lektury.

Krystyna Przystaś
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Pamiętam, jak kilka lat temu przeczytał książkę Olgi Rudnickiej po raz pierwszy, tuż przed spotkaniem z jej twórczością. „Natalii 5” komediowy, zwariowany kryminał, który spotkanie autorskie z pisarką zabarwił dozą humoru i uśmiechu. I taka właśnie też była Olga Rudnicka, lekko zwariowana i zakręcona, roześmiana i otwarta. Budziła sympatię
i ciekawość. To było bardzo udane spotkanie z literaturą na żywo. Potem jeszcze kilkukrotnie podczytywałam jej książki, które mniej lub bardziej przypadały mi do gustu. A ostatnio do moich rąk trafi kolejny kryminał, który ze wstępnego opisu zapowiadał się pysznie. Ten gatunek literacki lubię, szczególnie gdy szarość dnia codziennego przytłacza swoim smutkiem. Rzuciłam okiem na tył okładki, a tam…

Morderstwo w bibliotece?

Nim zaczęłam czytać, wyobraźnia podsunęła mi obrazy naszej strzyżowskiej biblioteki, jej zakamarki i trupa, który niecnie wyłania się zza kotary niepewności. I nasze Panie Bibliotekarki, życzliwe i przepełnione wiedzą na temat nowinek księgarskich. Ciekawe, która z nich mogłaby być główną bohaterką?

Nie mogąc zdecydować, kogo obsadzić w hipotetycznie głównej roli zagłębiłam się w kryminał Olgi Rudnickiej. Pierwsze strony książki wprowadziły mnie w historię dość dramatyczną, śmierć czytelnika, nieciekawy szef, zaplątana w swoim postrzeganiu rzeczywistości bibliotekarka Matylda i jej ciekawość wszystkiego oraz komisarz policji, spec nad spece zapowiadały nie tylko wartką akcję, ale także ciekawą intrygę. Rozbudowana na początku fabuła wątków pobocznych rokowała historię mrożącą krew w żyłach, która oczywiście zgodnie
z charakterem twórczości Autorki powinna być okraszona odpowiednią dozą humoru.

Główna bohaterka 32-letnia Matylda prowadzi poprawne lecz nudne życie. Jest osobą, która lubi wszystko wiedzieć, a do tego ma pomysły jak wzbogacić twórczo spokojną pracę m.in. wymyślając zakładki do książek dla niesubordynowanych czytelników z napisem „Oddaj albo giń!”. I właśnie te zakładki staną się przyczyną wielu zawirowań w spokojnym i nudnym dotąd życiu Matyldy.

Jak potoczą się jej losy, kim był zabity czytelnik, a kim morderca?

To wszystko na kolejnych stronach powoli będzie się wyjaśniać. Czy puenta zaskoczy czytelnika?

Myślę, że lekkie pióro Olgi Rudnickiej tym razem jest trochę ociężałe. Brak konsekwencji zamknięcia wątków pobocznych, zbyt prosto, a jednocześnie trochę za bardzo chaotycznie przedstawiona fabuła nie zatrzymuje czytelnika na dłużej.

Owszem, czyta się szybko i nawet momentami można się uśmiechnąć, jednak ta książka nie zapada
w pamięci na dłużej. Literatura do przeczytania na raz, ale bez tego entuzjazmu, prawdziwego relaksu
i pazura humoru, którym pisarka umie przecież zaskoczyć czytelnika.

Urszula Rędziniak
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

,,Pamiętnik ze starej szafy’’ Joanny Jax to jakże inny rodzaj literatury, którą ona nas zachwyca. Pani Joanna pisze przeważnie książki historyczne pełne dokładnych faktów z naszej historii w tle których rozgrywa się zawsze jakiś romans, dramat lub po prostu historia życia stworzonych przez nią bohaterów.

Natomiast ,,Pamiętnik’’ to humanistyczna opowieść o wczesnej młodości
i latach studenckich trochę zakompleksionej dziewczyny w czasach upadku komunizmu i początku wolnej Polski. Przełom lat osiemdziesiątych obfituje
w tragikomiczne sytuacje w które wikła się bohaterka i które nasze pokolenie 60 plus przeżyło z własnej autopsji.

Główna bohaterka, jej zwariowani przyjaciele i równie szalona rodzinka dostarczają nam fantastycznej rozrywki, a zabawne dialogi wzbudzają salwy śmiechu. Bohaterka ma niesamowitą zdolność przyciągania kłopotów, wpadania w przezabawne tarapaty z których na szczęście wychodzi zwycięsko. Jest również wierna przyjaciółka która towarzyszy jej
w życiowych perypetiach, szalony sympatyczny dziadek Stasiek, ciotka Felicja marząca o kolejnym zamążpójściu i despotyczna Amelia – ta, przezabawna rodzinka dostarcza nam świetnej rozrywki.

Pikanterii dodaje fakt że książka oparta jest na kanwie przeżyć pisarki. Ta sentymentalna podróż do przeszłości wzbudza w nas nostalgię za minioną epoką, mimo że były to czasy trudne i smutne, ale to był jednocześnie czas naszej młodości, która trwa tylko raz.

Maria Rosół
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Wanda Przybyłowicz
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

29 września 2020 roku członkowie Dyskusyjnego Klubu Książki, bibliotekarze oraz czytelnicy Strzyżowskiej Biblioteki mieli wielką przyjemność spotkać się ze znakomitą i znaną pisarką JOANNĄ JAX.

Spotkanie to zostało zorganizowane w ramach dotacyjnego programu Instytutu Książki – Dyskusyjne Kluby Książki.
Moderatorka DKK Marzena Midura witając gościa wyraziła radość
z możliwości osobistego spotkania i krótko przybliżyła osobę pisarki. Joanna Jax, od urodzenia, jest olsztynianką, absolwentką Uniwersytetu Warmińsko – Mazurskiego. Pasjonuje się literaturą biograficzną, maluje na szkle. Jako wolontariuszka pracuje w Fundacji dla Rodaka, wspierającej Polaków
w Kazachstanie. ( Stąd książka: „Zanim nadejdzie jutro”).

Joanna Jax, której słuchaliśmy z zachwytem, opowiadając o swojej pracy, stwierdziła, iż pisanie jest dla niej pasją i przyjemnością. Ta pasja
i przyjemność udziela się czytelnikom śledzącym losy bohaterów na tle dziejącej się historii, niejednokrotnie trudnej i skomplikowanej. Czekamy na dalsze fascynujące książki.

Irena Wojciechowska
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Miłośnikom dobrej komedii kryminalnej ( w stylu Joanny Chmielewskiej) chciałam polecić książkę Marty OBUCH „MĄŻ PRZEZ ZASIEDZENIE”.

Książki Marty Obuch mają wielu czytelników ze względu na lekką fabułę
i zabawne postacie, które zostają wplątane w najrozmaitsze afery kryminalne. Autorka ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Śląskim. Debiutowała w 2007roku książką „Precz z brunetami”. Jej książki stały się bestsellerami komedii kryminalnych.

Akcja „Męża przez zasiedzenie” rozgrywa się na Śląsku. Patrycja Bukowska, doktor językoznawstwa, zatrudniona w Instytucie Języka Polskiego na Uniwersytecie Śląskim zostaje zaskoczona propozycją pracy
u emerytowanego profesora historii sztuki Zygmunta Tofla, jako dama do towarzystwa – a właściwie opiekunka i asystentka naukowa. Profesor postanawia napisać obszerną monografię dotyczącą klejnotów rodowych Hochbergów a Patrycja ma pomóc profesorowi w poszukiwaniu dokumentów dotyczących tej sprawy. Przyjmuje propozycję profesora i przeprowadza się do zabytkowej willi profesora wraz ze swoją ciocią
(poruszającą się na wózku), którą się opiekuje. Cioteczka zajmuje się zawodowo astrologią
i ma „ charakterek” – o czym przekonamy się w treści książki. Patrycja pomagając profesorowi dokonuje niespodziewanego odkrycia – klejnoty nie zaginęły, zostały dobrze ukryte. Wokół profesora i willi zaczyna się dziać coś dziwnego. Profesor otrzymuje przez posłańca list, który skrzętnie ukrywa, a posłaniec po wyjściu przed dom pada trupem. Zachowanie profesora również budzi zdziwienie. Wkrótce zostaje porwany – wybucha potworne zamieszanie. Patrycja wraz z Mateuszem, synem profesora przypuszczają, iż może chodzić o klejnoty Hochbergów a szczególnie o koronę księżnej, którymi również interesują się dziwni ludzie. Rozpoczynają śledztwo. Poszukiwanie kapsuły, w której prawdopodobnie ukryto klejnoty, doprowadza do różnych zabawnych sytuacji – w których cioteczka ma swój udział. Kapsułę wydobyto, klejnoty znaleziono - zwrócone zostały potomkom rodziny Hochbergów. Profesora uwolniono, gangsterzy trafili tam, gdzie ich miejsce.

„MĄŻ PRZEZ ZASIEDZENIE” – to dobra lektura na długie jesienne wieczory.

Irena Wojciechowska
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Jakub Małecki - autor 9 książek i małych form literackich publikowanych w " Przekroju", w " Newsweeku"', "Polityce", "Angorze", "Tygodniku Powszechnym", i "Nowej Fantastyce." Niewątpliwie jeden z najlepszych autorów polskiej powieści z podglądem realistycznej codzienności niełatwych zjawisk, złudnych nadziei, fantazji i emocji.

"Rdza" to kolejna książka tego autora, wyposażona w ogromną znajomość stanu rzeczy z pakietem traumy po stracie najbliższych osób. Siedmioletni Szymek po niespodziewanej śmierci rodziców musi nagle zmienić adres
i zaadaptować się w wiejskim domu babci Sabiny, również obarczonej ogromnym smutkiem i obowiązkiem opieki nad nieletnim wnukiem.

Wspólne cierpienie wkrótce połączy tych dwojga a konieczność bycia razem ,sprawi że pomimo ogromnej różnicy wieku stają się bliscy dla siebie.

Po tę książkę warto sięgnąć i poczytać w odosobnieniu. Bardzo głęboko
w serce zapada. I ma wiele interesującego do powiedzenia. Polecam.

" Brakowało wam polskiej powieści współczesnej, napisanej z naprawdę epickim rozmachem ?. Oto ona - rozgrywająca się dziś i przedwczoraj, porywająca Rdza autora kultowego Dygotu".

Czesława Szlachta Pytko
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

W roku 1948 dla imperialistycznej Japonii otwiera się czas tworzenia planów nowej politycznej sceny i podnoszenia kraju z ruin. Na ten temat istnieje wiele pozycji książkowych. Jedna z nich, autorstwa Kazuo Ishiguro, laureata Nagrody Nobla, też uczestniczy w dramacie tych czasów. Jej bohater, znany emerytowany malarz, Masuji Ono nie potrafi uwolnić się od przeszłości. Staje się dla siebie oskarżycielem, winnym i sędzią. Jego życiowa droga biegła przez wiele dzielnic przedwojennej stolicy, miejsc doprawionych tu i ówdzie dobrym lub złym wspomnieniem przeszłości. Po wielu latach Ono kierowany ciekawością tych miejsc zabiera sam siebie właśnie tam gdzie spędził dzieciństwo i młodość, która wyzwoliła w nim nową wizję malarstwa. Wspomina niezwykle uzdolnioną młodzież, dla której był opiekunem
i mistrzem godnym naśladowania. Jego życie dowodzi również, że naturalne środowisko to miła odskocznia od nieustającego remontu domu i innych zajęć, takich jak czekanie na wizyty wnuka, który od czasu do czasu włącza się w jego samotne życie wraz z matką. Setsuko, zamknięta emocjonalnie, stara się zachować rodzinny spokój w przeciwieństwie do Noriko, drugiej córki Ono, w której głębi aż kipi od emocji. Obarczona poczuciem żalu domyśla się, że to, co przydarzyło się
w jej życiu ma związek z przeszłością ojca. I o tej tajemnicy próbuje z nim rozmawiać, nie koniecznie udaje się ją rozwikłać. Ta poruszająca i fascynująca książka zasługuje na uwagę. Na dzisiejszy czas polecam. Czytajmy.

Czesława Szlachta Pytko
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Los bohaterki "Wróżby" jest zdominowany przez sytuacje w rodzinie. Czytelnik poznaje ją już jednak jako małą dziewczynkę, której życie jest naznaczone za sprawą ciągłych zmian zamieszkania, samotności odzczuwanej w szkole, w której nie może znaleźć wspólnego języka z innymi uczniami. A kiedy już go znajdzie, czeka ją kolejna przeprowadzka
i rozpoczynanie wszystkiego od nowa. Jednak o wiele większy wpływ na jej osobowość ma charakter jej matki, która żyje w ciągłym niezadowoleniu, neguje wszystko co ich dobrego spotyka. Depresyjna osobowość matki ma destrukcyjny wpływ nie tylko na główną bohaterkę, ale także na jej całą rodzinę. Jasnym punktem wydaje się być ojciec, profesor, czyli w latach 40
i 50 w Szwecji osoba bardzo szanowana i poważana. Kojarzona z wyższymi sferami. Budzi w dziewczynce fascynacje i podziw, wydaje się być ostoją rodziny różnorodnej i różnie patrzącej na świat. Równie ważną postacią wydaje się być także ciotka - Ricki, która swoim opanowaniem stanowi przeciwieństwo matki dziewczynki. Jednak jej los nie będzie do końca spokojny.

"Wróżba" jest bardzo osobistą historią, która porusza czytelnika swą prawdziwością. Poruszane w niej problemy - dojrzewanie, depresja, niedomowienia i szarość świata dorosłych, z którymi dziecko jest nierozerwalnie złączone, czy tego chce czy nie. Dużo w powieści jest emocji, niedomówień, nieścisłości, znaków zapytania i niepokoju. Mroku ciążącego nad młodą bohaterką. "Wróżba" jest pozycją, która zapada
w pamięć.

Warto przeczytać - polecam.

Anna Wójciak
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Emma Donoghue, irlandzka pisarka, w książce „CUD” przenosi czytelnika w świat dziewiętnastowiecznej Irlandii, do małej wioski, gdzie rozgrywa się dramat 11-letniej dziewczynki Anny. Mieszkańców wioski zadziwia fakt, iż ta mała dziewczynka od 4 miesięcy nie przyjmuje pokarmów, jak sama mówi, karmi się „manną z nieba”. Jest to jej dobrowolne i żarliwe wyznanie wiary. Sprawa staje się głośna. Zainteresowanie historią „cudu” sięga zenitu. Do chaty O,Donnellów przybywa bardzo wielu ludzi, nie tylko miejscowych, ale także głodnych duchowych przeżyć, z zagranicy.

Z uwagi na to iż sprawa staje się tak głośna postanowiono przyjrzeć się bliżej tej niezwykłej sprawie. Zagraniczna prasa przysyła dziennikarza, który ma opisać tę niezwykłą historię. Angielska pielęgniarka Lib Wright i siostra zakonna Michaela oddelegowane na okres dwóch tygodni do opieki nad Anną, mają sprawdzić czy faktycznie Anna nie je. Obserwacja trwa – na zmianę – nieprzerwanie 24 godziny. Lib podejrzewa rodzinę o oszustwo. Zdeterminowana musi przeciwstawić się rodzinie Anny i zabrania oglądania Anny jako „cudu” przez odwiedzających, widząc jak ją to męczy . Ma przeciwko sobie całe społeczeństwo wioski. Nie ustaje
w poszukiwaniu wyjaśnienia rzekomego „cudu”. Jednak gdy stan dziewczynki ulega pogorszeniu Lib czuje się
w obowiązku zawalczyć o zdrowie dziecka, co nie jest łatwe, gdy wszyscy obserwują jej działania.

Lib przebywając z Anną stara się dotrzeć do niej, zrozumieć co spowodowało to zachowanie. Anna jest zależna od otoczenia, od jego wpływu na wychowanie, na postrzeganie świata i Lib czuje, że dziewczynka nosi w sobie jakąś tajemnicę, z którą nie potrafi się zmierzyć . Rodzice zaślepieni fanatyzmem religijnym, również nie starają się jej poznać i pomóc dziecku.

Emma Donoghue doskonale opisuje mentalność tamtych ludzi, ich podejście do religii, do sił nieziemskich. Ta okrutna obojętność dorosłych dla cierpiącego dziecka – przeraża.

Książka trzyma w napięciu do ostatniej strony, co dalej, jaka jest przyczyna zachowania Anny, czy Lib
i dziennikarzowi, który z nią współpracuje , uda się ocalić dziewczynkę. Zakończenie walki o zdrowie
a właściwie o życie Anny i wyjaśnienie „cudu” jest przerażające i szokujące. Dzięki ich determinacji Anna jest bezpieczna.

Po przeczytaniu książki nasunęło mi się przesłanie, iż warto być dobrym, współczującym, zauważać drugiego człowieka, nawet w dzisiejszych czasach, na przekór okolicznościom.

Irena Wojciechowska
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

To już dwunasta powieść tego niezwykle utalentowanego hiszpańskiego pisarza, uprawiającego wysmakowaną psychologiczno-obyczajową prozę. Książka jest napisana z punktu widzenia kobiety – jako narrator główna bohaterka - Berta Isla opowiada nam historię swojego małżeństwa. Początek bardzo prozaiczny, ot zwykła historia miłości Tomasa Nevisona i Berty Isli. Młodzi ludzie poznają się jeszcze w szkole, jako nastolatkowie, zakochują się w sobie wierząc, że są dla siebie stworzeni. Tomas Nevinson - inteligentny, przystojny młodzieniec, pół krwi Hiszpan, pół Anglik ,utalentowany językowo, studiujący na Oksfordzie, cieszący się sympatią rówieśników i profesorów. Berta Isla - piękna, pewna siebie i ambitna hiszpańska dziewczyna, studiująca w Madrycie. Mimo rozłąki i przygód miłosnych z obu stron, jako ludzie inteligentni i racjonalnie patrzący na kwestie życiowe postanawiają być razem. Tomas jako ponadprzeciętnie utalentowany poliglota, jeszcze na studiach wpada w oko tajnych służb. Rozpoczyna pracę zawodową w Anglii, ciągle w służbowych rozjazdach, pomiędzy dwoma krajami – nie wraca do domu, do żony w Madrycie, początkowo kilka miesięcy, potem lat by na koniec zniknąć całkowicie. Pewnego dnia wychodzi na jaw, że nic co wydawało się proste wcale takie nie jest.

To opowieść o kobiecie i mężczyźnie – ich skomplikowanych relacjach, w których przyszło im żyć w drugiej połowie XX wieku w Madrycie. To opowieść o osamotnionej kobiecie, współczesnej Penelopie, która wychowując dwoje dzieci, czeka w niepewności każdego dnia, na powrót Odyseusza, żyjąc w półprawdzie, wątpliwościach, domysłach i wyobrażeniach. W co uwikłany jest Tomas? Jaki wykonuje zawód? Dlaczego nic nie może wyjaśnić żonie? Dlaczego zobowiązany jest do zachowania ścisłej tajemnicy? Na kartach książki „Bert Isla” znajdziemy odwołania do Conrada, Balzaca, Dickensa i Szekspira, ten ostatni pomaga parze bohaterów, rozwikłać ich trudną sytuację małżeńską – rozmawiając o dramatach, analizują siebie i swoje życie. Na drugim planie powieści jest Hiszpania z czasów dyktatury generała Franco, akcja rozpoczyna się pod koniec lat 60 tych i kończy trzy dekady później. „Berta Isla” to książka niezwykle ciekawa, wciągająca i oryginalna jak przystało na mistrza hiszpańskiego pióra, przez lata stałego kandydata do literackiego Nobla. Książka trudna do jednoznacznego sklasyfikowania, powieść małżeńska, o rozstaniach, samotności, tęsknocie , niespełnionych obietnicach, głębokim uczuciu, zdradzie. Książka bardzo wartościowa, trudna w czytaniu - ale tylko na początku, do stylu trzeba się przyzwyczaić, by potem chłonąć całym sobą ten mądry i uczuciowy przekaz, jak ucztę duchową. Osobiście książka mnie zachwyciła, chętnie sięgnę po inne powieści tego autora. Gorąco polecam do przeczytania.

Wanda Przybyłowicz
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

,,Lokatorka’’ – to wciągający thriller psychologiczny do czytania dla naszego klubu.
Ekscentryczny milioner buduje ultranowoczesne mieszkania, które wynajmuje tylko wybranym. Najemcy muszą przejść skrupulatne testy, które kwalifikują ich do wynajęcia mieszkań.
Jedno z mieszkań wynajmuje młoda kobieta Emma która po krótkim czasie umiera, a właściwie ginie w niezbyt jasnych okolicznościach.
Po niej mieszkanie przejmie Jane – też młoda atrakcyjna kobieta bardzo podobna do swojej poprzedniczki.
Obie kobiety łączy z właścicielem emocjonalna więź. Emma już nie żyje
a Jane grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Kto jest mordercą?
Czy Edward – zwariowany architekt i budowniczy oryginalnych mieszkań który od początku wzbudza podejrzenia, czy może zaskoczy nas inne rozwiązanie tej zagadki.
Książka trzyma w napięciu, autor buduje zaskakujące zwroty akcji i stawia czytelników przed moralnymi dylematami z którymi borykają się bohaterowie powieści.
Ekranizację książki możemy oglądać w kinach w reżyserii – Rona Howarda

Maria Rosół
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

,,TOKSYCZNOŚĆ” książka Jarosława Czechowicza, absolwenta filologii polskiej na UJ oraz Podyplomowego Studium Dziennikarstwa UJ – nauczyciela języka polskiego w jednej z krakowskich szkół – to autentyczny, emocjonalny, chwilami trudny do zaakceptowania monolog kobiety alkoholiczki, kobiety matki, dorastającej w rodzinie dotkniętej alkoholizmem ojca – tyrana.

Janina, po tragicznej śmierci matki, nie mogąc się pozbyć nienawiści do ojca, ucieka z domu. Próbuje rozpocząć nowe życie szukając bezpieczeństwa i stabilizacji. Wychodzi za mąż, ale niestety w małżeństwie jej się nie układa. Rodzi syna Filipa, o którym pisze „urodziłam tego chłopca
i powinnam mu ofiarować swoją miłość, ale potrafiłam”. Po śmierci męża wpada w towarzystwo nie stroniące od alkoholu. Mogliśmy się spodziewać, że wiedząc do czego prowadzi alkohol, potrafi się oprzeć temu, niestety pije zatruwając życie dzieciom Filipowi i Agnieszce, które starają się uwolnić ją od nałogu, tocząc bezkompromisową walkę z nim. Są okresy kiedy ta walka się udaje, ale to tylko okresy. Postawa Filipa zasługuje na uznanie. Jako młody człowiek staje się głową rodziny i walczy o nią.

Los Janiny porusza, ale jej brak refleksji – przeraża. Jarosław Czechowicz pokazuje okrutny mechanizm uzależnienia od alkoholu. Janina szuka w alkoholu zrozumienia i miłości, niestety nie znajduje tego, przy czym kaleczy dwoje swoich dzieci, zapominając o własnej traumie z dzieciństwa.

Książkę polecam szczególnie tym, którzy zmagają się z problemem alkoholizmu, nie tylko własnym ale też rodzinnym, książka może dodać im wiary, że warto walczyć. Pozostałym jako przestroga przed toksycznością alkoholu.

Irena Wojciechowska
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

„ Syn zakonnicy „ - kolejna książka w dorobku mojej ulubionej autorki Joanny Jax - która znacznie różni się od innych jej powieści np. „Zemsta
i przebaczenie” „Jeśli pozwolisz, by ktoś za ciebie podejmował decyzje, pamiętaj, że gdy poniesiesz porażkę, to nie on będzie płakał za ciebie
w poduszkę” - takie motto przewija się wśród kolejnych rozdziałów książki, która jest fikcją literacką ale częściowo opiera się na prawdziwej historii człowieka, który próbuje odnaleźć swoją tożsamość. Powieść została podzielona na dwie odrębne części . W pierwszej z nich poznajemy sytuację współczesną – jest rok 2005 w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Posłuszeństwa Bożego w Gościńcu, dobiega końca żywot sędziwej zakonnicy siostry Judyty. W obliczu śmierci, prosi opiekującą się nią młodą mniszkę Miriam o przysługę. Chodzi o odnalezienie pamiętników, które pisała przez całe swoje życie i przekazanie ich bratanicy, w wielkiej tajemnicy bez świadków. Siostra Miriam skrupulatnie wypełnia swoją misję, nie zdając sobie sprawy jak wielkie zamieszanie wywołają jej działania. Wkrótce zakonowi przyjdzie się zmierzyć
z prawdą, mogącą obalić dobre imię nie tylko zakonu, ale predysponującej do kanonizacji samej siostry przełożonej – Judyty. W tym samym czasie, w jednym z krakowskich szpitali, leży śmiertelnie chory Waldemar Rosiak, gdy odwiedza go młodszy brat Jerzy, ten wyjawia mu skrywaną od dawna tajemnicę, nie są rodziną
a Jerzy jest dzieckiem adoptowanym. W obliczu takiej prawdy Jerzy postanawia przed śmiercią odszukać swoje korzenie. Druga część książki to pamiętnik Amelii Kessler, późniejszej siostry Judyty, cofamy się do czasów przedwojennych, kiedy młodziutka Amelia poznaje Rudolfa. Dowiadujemy się o okolicznościach wstąpienia do zakonu, miłości do Rudolfa, który w czasie wojny był wysoko postawionym oficerem niemieckim – wrogiem Polaków, z góry skazanym na odrzucenie przez rodzinę. Odkrywamy tajemnicę narodzin ich syna Seweryna. Autorka w fascynujący sposób kreśli losy swoich bohaterów, to historia niespełnionej miłości do mężczyzny
i syna, która pozostawiła na zawsze łzy, tęsknotę i cierpienie. Pisarka w realistyczny sposób ukazuje nam bezwzględność zasad panujących w klasztorze, brak poszanowania uczuć dla dobra wyższego . Intrygi, fałsz
i zakłamanie władz zakonnych. A z drugiej strony Seweryn –Jerzy starający się za wszelką cenę odkryć prawdę o swojej matce, mały odrzucony chłopiec, chowający w sercu żal i tęsknotę za nigdy niezaznaną matczyną miłością. Syn zakonnicy to piękna, choć tragiczna opowieść, która z pewnością poruszy każde serce.

Gorąco polecam do przeczytania.

Wanda Przybyłowicz
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Dzień 15 luty - to 110 rocznica urodzin Ireny Sendlerowej. To dobry czas, aby przeczytać książkę Anny Bikont „Sendlerowa. W ukryciu”

Irena Sendlerowa to polska działaczka społeczna i charytatywna. Podczas okupacji zaangażowała się
w niesienie pomocy żydom. Ryzykowała własne życie, by ratować żydowskie dzieci. Jej historia pokazuje nam, jak wielka wartość ma wierność ideałom, odważnie przeciwstawianie się złu i pomoc potrzebującym.

„Sendlerowa. W ukryciu” to z pewnością jeden z ważniejszych reportaży biograficznych. Anna Bikont napisała o legendzie wielkiej postaci. To próba weryfikacji biografii Sendlerowej. Imponuje niesamowita ilość materiału źródłowego do którego się odwołuje. Irena Sendlerowa, kobieta, która niewątpliwie robiła rzeczy wielkie, zasługująca na podziw, i to
w najtrudniejszych czasach, wyłania się w tej książce powoli spośród grona ludzi, których złączył wspólny los-ratujących i ratowanych. Tych którzy udzielili schronienia i tych którzy schronienia szukali.

Autorka zderzyła prawdę z legendą i wyłoniła ludzką postać Ireny Sendlerowej.

Bardzo polecam, naprawdę warto zapoznać się bliżej z postacią Ireny Sendlerowej.

Anna Wójciak
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

Jeszcze jeden oddech to rzeczywiście książka wyjątkowa, bo napisana przez młodego lekarza, który nagle musiał się zmierzyć w walce z własną chorobą i niestety te walkę przegrał. To po prostu książka, której ostatni rozdział napisało samo życie, czy może raczej - sama śmierć. Paul Kalanithi miał 37 lat,kiedy zmarł na raka płuc. Był w najlepszym momencie swojej kariery i życia, niedawno został ojcem. Jako wybitny neurochirurg mógł jeszcze wiele osiągnąć w swojej dziedzinie i pomóc setkom pacjentów. Tymczasem niemal z dnia na dzień stał się jednym z nich. „Jeszcze jeden oddech” to historia jego odchodzenia, ale nie tylko. To przede wszystkim książka o pasji, powołaniu i medycynie. Paul, wybierając kierunek studiów, kierował się poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie: co nadaje znaczenie życiu ludzkiemu? Interesował go sens życia i jego wartość. Ukończył więc literaturę angielską i nauki biologiczne, które jednak nie dały mu wystarczających odpowiedzi na nurtujące go pytania. Wtedy do głosu doszła medycyna, która wcześniej go nie interesowała. Podjął studia medyczne na Yale. Z czasem zaczął praktykować i dostał się na staż wybierając za swoją specjalizację neurochirurgię. W swojej książce to właśnie pracy poświęca najwięcej miejsca. Opisuje ciężkie przypadki, najbardziej emocjonalne sytuacje, a także przedstawia swój stosunek do zawodu lekarza. I trudno się oprzeć wrażeniu, że był to taki lekarz, u którego każdy z nas chciałby się leczyć. Oddany swojej pracy i nieustępliwy w działaniu. O medycynie pisze z pasją - szczerze, od serca. Uczłowiecza medycynę - opisuje rozterki i wątpliwości z jakimi muszą na co dzień zmagać się lekarze. Pokazuje, że jest to praca trudna, niewdzięczna, odpowiedzialna, w której codziennie balansuje się na granicy między życiem
a śmiercią. Opowiada w ciekawy , barwny sposób, dlatego jego książkę czyta się z zainteresowaniem. Impulsem do jej napisania była diagnoza, którą usłyszał sam. Mogłoby się wydawać, że będąc lekarzem, przyjmie ją inaczej niż gdyby był kimś innym. Jednak zadawał sobie i lekarce prowadzącej te same pytania co do tej pory jego pacjenci. Choroba skłoniła go do wielu przemyśleń, których rezultatem jest ta książka. Przesłanie Paula jest proste - przeżyj życie jak najlepiej, niczego nie żałuj, bo nie wiesz jak długo ono potrwa. Pogódź się z myślą, że kiedyś umrzesz i żyj tak, by czerpać z życia radość i satysfakcję. Ta książka nie daje nadziei. Ale może być drogowskazem dla wszystkich chorych i ich rodzin. Jest też opowieścią o miłości, która w momencie choroby zostaje wystawiona na najwyższą próbę. „Jeszcze jeden oddech” mówi o trudnych wyborach, kruchości życia, o bólu i stracie. Serdecznie zapraszam do przeczytania. Książka zapada na długo w pamięci.

---

Anna Wójciak
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

W czasie spotkania DKK w grudniu przedmiotem dyskusji była debiutancka powieść z gatunku thriller autorstwa B. A. Paris.

Powieść zaczyna się spotkaniem dwojga ludzi. Jack wykształcony prawnik broniący maltretowanych kobiet, Grace ma ciekawą pracę, która umożliwia jej podróżowanie po świecie. Grace jest przekonana, że to idealny partner. Zakochuje się, lecz nie wie, że jest ofiarą dla swojego idealnego mężczyzny. Po trzech miesiącach są już małżeństwem. Kiedy Grace odkrywa prawdziwą naturę swego męża jest przerażona. To psychopata manipulujący otoczeniem. Wszyscy są przekonani, że to idealna para, tylko Grace zna prawdę. Jak się wyrwać z tej matni ? Dlaczego otoczenie nie nabiera podejrzeń gdy widzi kraty w oknie, dom otoczony wysokim ogrodzeniem, dlaczego Grace wychodzi z domu zawsze w towarzystwie męża, dlaczego nie ma telefonu, dlaczego jest coraz bardziej wychudzona ? Jedynie Esther, jej znajoma nie ufa Jackowi. Czy pomoże Grace, czy będzie to możliwe ? Grace czuje się osaczona, wszelkie próby wyrwania się spełzają na niczym, co gorsza to psychopatyczny mąż tak kieruje jej działaniami, aby były skazane na porażkę, Z jej cierpienia czerpie radość i siłę do dalszego znęcania się nad swoją ofiarą. Co zrobi Grace kiedy odkryje, że ona sama jest tylko środkiem do realizacji chorych zamierzeń Jacka? Kto jest prawdziwym celem ? Dowiecie się tego, wystarczy wziąć książkę do reki i zacząć czytać. Atmosfera się zagęszcza, sytuacja Grace budzi współczucie, jednocześnie napawa wstrętem do Jacka.

Ja lekko uchyliłam drzwi. To od czytelników zależy czy je szeroko otworzą i wejdą do środka, aby odkryć wszystkie tajemnice, które są ukryte za zamkniętymi drzwiami. Każdy kto lubi opowieści z dreszczykiem powinien być usatysfakcjonowany po przeczytaniu „Za zamkniętymi drzwiami” , sam tytuł wiele obiecuje. Książkę czyta się szybko, bardzo wciąga, chciałoby się ją całą przeczytać „na raz”. Zachęcam więc do czytania. W sam raz na długie, zimowe wieczory.

---

Krystyna Przystaś
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

Kristin Hannah to amerykańska pisarka, autorka wielu bestselerowych obsypanych nagrodami powieści. I jedna z nich ,,Wielka samotność’’ była tematem dyskusji naszego listopadowego spotkania.

Jest to piękna opowieść o sile, miłości, wybaczaniu i życiu na fascynującej ludzi Alasce w latach 70-tych.

Alaska to – dzika, bezlitosna i niebezpieczna kraina bezkresnych pustkowi, zorzy polarnej i ekstremalnie niskich temperatur.

Z nadejściem zimy dni są minimalnie krótkie, a ciemność sprzyja depresji. Bardzo trudno wtedy pokonać lęki i demony, które rodzą się podczas wielu miesięcy zimna i nieustającej nocy.

Stan psychiczny ludzi może stworzyć zagrożenie dla nich samych i ich bliskich. I tam właśnie postanawia osiedlić się były żołnierz wojny wietnamskiej wraz z żoną i córeczką. Wraca z wojny poraniony psychicznie z zespołu stresu pourazowego. Szuka dla siebie i rodziny jakiegoś azylu, ale kiedy traci kolejną pracę, podejmuje decyzje o osiedleniu się na dalekiej północy.

Czy Alaska okaże się dla nich ratunkiem czy skazaniem?

Czy poradzą sobie w skrajnie prymitywnych warunkach bez wody i prądu?

Czy przetrwa ich miłość, trudna, wręcz toksyczna, jak sobie poradzi z tym wszystkim ich nastoletnia córka .To właśnie ona pokocha Alaskę i tam spodka miłość, która odmieni jej życie. Ale obie kobiety muszą przejść przez piekło przemocy, alkoholizmu i niemal obłędu ojca.

Osaczenie i samotność doprowadzi ich do dramatu który zaważy na ich przyszłości. Opisy przyrody tej pięknej krainy, społeczności tam zamieszkałej, ludzi twardych i zdeterminowanych żyć w tym świecie i jednocześnie służyć sobie pomocą i wsparciem – to poruszająca powieść, którą gorąco polecam.

---

Maria Rosół
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

Książka „ NAJDROŻSZA – podwójne życie Damy z gronostajem” to historia jednego z najdroższych dzieł sztuki, której poświecone było spotkanie naszego Klubu.

Autorka Katarzyna BIK – historyczka sztuki, dziennikarka ( obecnie pracuje w Muzeum Narodowym w Krakowie) skrzętnie i interesująco opisuje burzliwą drogę portretu Celiny Gallerani, kochanki Lodovica Sforzy, namalowanego przez Leonarda da Vinci. Książka jest także interesująca pod względem historycznym, biograficznym i politycznym.

Lektura książki Katarzyny Bik daje możliwość poznania fascynującej historii – prowadzonej równolegle przez kilka epok – od piętnastego wieku do współczesności. Mamy także okazję poznać osobę mistrza Leonarda da Vinci na tle epoki. Ta historia jednego z najbardziej pożądanych dzieł sztuki na świecie jest nierozerwalnie związana z Polską. W 1800 roku obraz zakupiony przez syna Izabeli z Flemmingów Czartoryskiej do jej prywatnego muzeum w Puławach.

Uważam , że w tym miejscu należy się parę słów poświęcić Izabeli Czartoryskiej. Znająca kilka języków, kochająca podróże i zwiedzanie, ogarnięta pasją kolekcjonerską - pozwoliło to stworzyć zbiór nie mający precedensu na ziemiach polskich. Początkowo była to kolekcja czysto artystyczna zawierająca obrazy i rzeźby. Wydarzenia historyczne w Polsce spowodowały, iż wpadła na oryginalny pomysł stworzenia muzeum polskich pamiątek historycznych, patriotycznych i narodowych. Nad wejściem do pierwszego budynku muzealnego
w Polsce umieściła napis : „Przeszłość – przyszłości”. Obraz „Dama z gronostajem” w Polsce był ukrywany przed zaborcami, podczas powstania listopadowego wywieziony z kraju. Po wybuchu II wojny światowej ukrywany przed Niemcami, bowiem szczególne zainteresowanie nim wykazywał Herman Goering i Adolf Hitler.

Po 1989 roku „Dama” dalej prowadzi burzliwe życie – liczne podróże zagraniczne budzą wiele kontrowersji. W 2019 roku obraz został zakupiony przez państwo polskie. Obecnie obraz tkwi zamknięty w „szklanej pułapce” w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego w Krakowie, podłączonej do różnych zabezpieczeń, pilnowany przez uzbrojonych strażników. W grudniu tego roku ”Dama z gronostajem” wróci do swojego poprzedniego , lecz odnowionego, pomieszczenia w pałacu.

Wszystkim, którzy lubią wracać do historii serdecznie polecam tę książkę.

---

Irena Wojciechowska
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

Marcin Wicha - grafik, projektant plakatów, znaków graficznych, autor książek i artykułów ukazujących się w "Gazecie Wyborczej", "Literaturze na Świecie", "Tygodniku Powszechnym" i "Autoportrecie". Za twórczość literacką Marcin Wicha otrzymał Paszport Polityki w kategorii Literatura. Jest też laureatem 22 edycji Nagrody Literackiej Nike 2017.

"Rzeczy, których nie wyrzuciłem" to piąta pozycja książkowa tego autora. Czyta się ją jednym tchem. Po śmierci matki Autor nagle zauważa, że wszystkiego jest za dużo, ciszy, pyłu, znaków. Z oporem robi przegląd masy spadkowej składającej się z bibelotów różnej maści, książek, rzeczy, starych folderów reklamowych. Jego niezakłamane stwierdzenie faktu "Moja matka Żydówka" to jednocześnie akceptacja tej mocnej kobiety jako Polki, która wyposażona w siłę, by najpierw w powojennej, peerelowskiej, a potem politycznie wielotorowej, rzeczywistości mogła funkcjonować wedle własnych kanonów. Nie dawała po sobie poznać co czuje i że cierpi z powodu wielu osobistych i zawodowych porażek. Była harda.

Autor sprawił, że w tej książce nie ma miejsca na chmurność - matka tego by nie chciała. Są za to czułość
i chęć zgłębienia ego utraconej osoby. Jest też przekaz o tym, jak odchodzi powojenne pokolenie, któremu deklarowano wspaniałe życie. "Nie wszystko w życiu da się zmienić na śmieszne historyjki" - mówiła.

I jeszcze opis finalnej sceny z domysłem autora :"Karawan stoi przed domem. Jest bordowy; (żeby nikomu nie było smutno)" - powiedziałaby moja matka. Ta wzruszająca, ciekawa książka o pamięci, aż prosi, żeby ją przeczytać. Polecam.

---

Czesława Szlachta Pytko
DKK przy BPGiM w Strzyżowie

---

Spotkania w Dyskusyjnym Klubie Książki, to wspaniała okazja, by na chwilę oderwać się od rzeczywistości, spotkać się z miłymi ludźmi i przenieść się w świat zawarty w przeczytanych książkach, podzielić się swoimi przemyśleniami i wrażeniami.

Na ostatnim spotkaniu uwagę naszą pochłonęła książka Agaty Tuszyńskiej „NARZECZONA SCHULZA”. Autorka - córka Bogdana, znanego reportera, historyka sportu i Haliny Przedborskiej – dziennikarki - jest dziennikarką, pisarką, reportażystką, historyczką literatury i teatru, poetką – wielokrotnie nagradzaną i wyróżnianą za swoją twórczość.

Agata Tuszyńska w tej książce, której podtytuł brzmi „APOKRYF”, proponuje niezwykłą literacką opowieść, w której mieszają się dramatyczne wątki miłości i wojny.

Bohaterami są Bruno Schulz – autor „Sklepów cynamonowych”
i „Sanatorium pod Klepsydrą” (którą zadedykował Józefinie Szelińskiej) i Juna – Józefina Szelińska. Książka ta, to historia niespełnionego małżeństwa Juny i Bruna, nauczycieli w Drohobyczu, w latach 1932 – 1937. Juna była jedyną kobietą, której zaproponował małżeństwo. Dlaczego się nie ożenił, dlaczego Juna nie ułożyła sobie życia z innym mężczyzną? On zastrzelony w Drohobyczu w 1942 roku, ona do końca swoich dni ( umiera
w 1991 roku) żyje przeszłością, rozpamiętując swój związek z Brunem. W czasie wojny ukrywa się
w Warszawie, nie chce , by jej nazwisko kojarzyło się z żydowskim pochodzeniem. W książce Agata Tuszyńska wczuwa się w Józefinę prowadząc w jej imieniu monolog, opierając się na dostępnych fotografiach, listach, czy szczątkach wspomnień zebranych przez badacza Bruna Schulza – Jerzego Ficowskiego. Stąd ten podtytuł „Apokryf”- fakty odwołujące się do fikcji, przypuszczeń prawdopodobnych ale niekoniecznie prawdziwych.

Po przeczytaniu tej książki jeszcze raz, po wielu latach sięgnęłam po „Sklepy cynamonowe” i „Sanatorium pod Klepsydrą” i przeczytałam je z zupełnie innym odczuciem.

Przy okazji chciałam polecić jeszcze jedną książkę Agaty Tuszyńskiej „Rodzinna historia”. Książka biograficzna, przedstawiająca niezwykłą historię jej rodziny – szokuje szczerością.

Punktem wyjścia wspomnień autorki są jej 19-ste urodziny, kiedy matka, Halina Przedborska, postanawia zdradzić jej długo skrywaną tajemnicę. Jest Żydówką. Książka to historia dwóch rodzin – polskiej i żydowskiej. Warto przeczytać, naprawdę warto.

Irena Wojciechowska
DKK przy BPGiM w Strzyżowie