ABC KULTURY lokalnej

Siła słowa

W kręgu słowa

Poetycki bagaż wierszowanej negocjacji

Warto i trzeba czytać wiersze – trzeba czytać książki

Eksperyment zwany życiem

Refleksja czytelnika poezji

Strzyżowskie zakątki

Funkcjonujące społecznie nowe – stare spojrzenia na poezje

Różnić się pięknie

Postanowienia noworoczne

Wyznanie Wiary W Opatrzność Bożą

„Chcę liter opływowych” - debiut Radosława Kozaka

Finisaż Fotoklubu Strzyżów

Kto jest poetą, czym jest poezja?

WCIĄŻ DZIEWCZYNA

Srebrna na medal!

Z erotyką w tle

Zimową porą

Tuż przed świętami

Narodowe Święto Niepodległości

Sezon ogórkowy

„Gadu, gadu nocą…”

Pytanie o Archē

Stanisława Kucab
ABC KULTURY lokalnej

Mija osiem lat odkąd działa Krąg Twórczy ,,Arche” przy strzyżowskiej Bibliotece Publicznej. Od początku prezesuje kręgowi Urszula Rędziniak a opiekuje się kołem i jego członkami pani Zofia Krupska. Comiesięczne spotkania gromadzą twórców amatorów słowa pisanego ale nie tylko. Niewątpliwie najbardziej znaczącą twórczynią Kręgu jest pani Zdzisława Górska, znana i uznana poetka, członkini Związku Literatów Polskich, malarka i dziennikarka.

Urszula Rędziniak
Siła słowa

Marzec dla Kręgu Twórczego Archē to miesiąc dobrych wspomnień. Tło minionych siedmiu lat przeplata się wierszami i pracą nad wyzwaniami, które stawiamy sobie na kolejnych spotkaniach.

Grupa pasjonatów nie poddała się melancholii zamknięcia związanej z zewsząd otaczającą nas izolacją i nieprzerwanie dzieli się swoimi przemyśleniami na łamach miesięcznika Waga i Miecz i stronie internetowej Biblioteki Publicznej w Strzyżowie, gdzie mamy swoją siedzibę.

Ten rok zaczęliśmy z werwą narzucając sobie coraz to wymyślniejsze zadania. Jak to mówią trening czyni mistrza, a my od pierwszego dnia, nie tylko dzielimy się własną twórczością popełnioną w chwili natchnienia, ale także szlifujemy warsztat na temat.

A jaki to temat?

Antologia z okazji 5-lecia działalności Kręgu Twórczego Archē

Drogi Czytelniku! Jeżeli trzymasz w ręku naszą antologię i zaciekawią Cię słowa tu zamieszczone, a do tego zadumałeś się przez chwilę nad jej stronicami to jesteśmy uradowani, bo „W kręgu słowa” to nasz pierwszy wspólny tomik poezji, wydany z okazji pięciu lat działalności Kręgu Twórczego Archē.

A skąd wzięło się Archē?

Urszula Rędziniak
Poetycki bagaż wierszowanej negocjacji

Słowo o pierwszym tomiku Andrzeja Gugały pt. „Więzień słów”

Każdy, kto chociaż raz wyjeżdżał, wie jak ciężko jest spakować się szybko, racjonalnie i jeszcze niczego nie zapomnieć. Tak też jest z wydawaniem tomiku wierszy szczególnie, gdy udaje nam się wreszcie zebrać na odwagę, i postanowiliśmy wydać nasz pierwszy zbiór wersów przepełnionych słowem i gestem nieokiełznanych myśli. Zaglądając w głąb siebie, stajemy twarzą w twarz z wyzwaniem! Czas zacząć przeglądać skarby zamknięte w przepastnej szufladzie. Wiele lat, myśli, uczuć i fantazji nagromadzonych na kartkach papieru, niesie ze sobą bagaż doświadczeń. I nie ma tu w ogóle znaczenia wiek autora. To on, sam musi podjąć wyzwanie pierwszego pojedynku i zmierzyć się z recenzentem siedzącym w głowie. Jak w takiej sytuacji, obiektywnie, a do tego w sposób jasny i klarowny, jednym ruchem ręki, zrobić pełną segregację twórczej opowieści?

Adam Kluska
Warto i trzeba czytać wiersze – trzeba czytać książki

Wyczytałem w literaturze takie ciekawe stwierdzenie, że jest taka definicja poezji, że ona nie ma definicji. Jest jedyną rzeczą albo wymiarem, który ucieka rozumieniu. Poezja łączy sprzeczności – te niepogodzone i nie dające się niby pogodzić. Andrē Breton w „Drugim manifeście nadrealistycznym” pisze, że wszystko skłania do wiary, że istnieje pewien punkt w umyśle, skąd życie i śmierć, rzeczywistość i nierzeczywistość, przeszłość i przyszłość, wyrażalne i niewyrażalne, wysokie i niskie – przestaje być ujmowane jako sprzeczności. Jedynym bodźcem nadrealizmu według niego jest nadzieja znalezienia tego punktu.

Urszula Rędziniak
Eksperyment zwany życiem

Dzisiaj zmrok nie zapadał zbyt gwałtownie. Słońce leniwie zachodziło za horyzont, a ptaki długo jeszcze gawędziły nim wiatr głaszcząc wysokie świerki utulił dzień do snu. Siedzę tak rozmarzona i rozkoszuję się ciszą niedzielnej sielanki, jeszcze chwila, moment, nim jutro przyjdzie.
Za ogrodzeniem chaos króluje już od kilku lat. Nieużytki ziemi zasiane wszędobylskim chwastem odstraszają. A jeszcze tak niedawno, szumiały wokoło kłosy zbóż dojrzewające i cieszące oko złotem sytości. Dzisiaj nic się nie opłaca… Nawet brzozowy zagajnik, pełen samosiewek wysmukłych zniknął wiosną. Wykosiła go pomocna dłoń!

Poezja to lekarstwo na chorobę duszy,
która zbyt długo w naszym sercu trwa,
antidotum na wszelkie zmartwienia,
na szarość powszedniego dnia.

W wolnych chwilach czytając z dużym zainteresowaniem w ciszy i spokoju tomiki poezji różnych profesjonalnych i tych nieprofesjonalnych autorów oczarowuje mnie bardzo urozmaicona tematyka różnorodnych wierszy licznych autorów, które stanowią niejako klucz identyfikacyjny ich osobowości, motywacji ich twórczości, stanu emocjonalnego, potrzeby przekazu ich zdaniem ważnych wartości moralnych, etycznych, patriotycznych i ogólnoludzkich podkreślających istotę zgodności współżycia człowieka z przyrodą, konieczność utrzymywania równowagi fizyczno-duchowej człowieka oraz ukazywania ważnej roli religii, wychowania rodzinnego i społecznego w życiu człowieka. Twórczość poetycka ma w zasadzie charakter ponadczasowy, ale jej część można jednak przyporządkować chronologicznie czasom jej powstania w określonych warunkach społeczno-historycznych, a nawet politycznych.

Wiosna już prawie rozkwitła pełnią kolorów i zapachów, zanęciła wszystkich, gdy niespodziewanie dzisiaj spadł kolejny śnieg. Takie ostatnie podrygi zimy, która zgodnie z przysłowiem, ma prawo jeszcze gościć w naszej okolicy. Wszak powiedzonka mądrością narodu. I cieszmy się, że obserwacje pokoleń owocują w pełni, bo to znak, że po nas też może coś zostanie dla potomnych.

Krajobraz, pachnący dobrocią i zrozumieniem – wiosenny, energetyczny, przesiąknięty kroplą deszczu, z błyskiem grzmotu i tęczą nad strzyżowską ziemią. Poezja pośród górskich łąk i lasów,podszyta cieniem wiatru i ogrzana promieniem zachodzącego słońca, nim noc utuli nas do snu…

Analizując wydane drukiem antologie polskiej poezji można spotkać różne na nią spojrzenia. Np. Pan Maciej Pinkwast próbuje dać odpowiedź na pytanie – na czym powinna polegać doskonałość poezji? W życiu materialnym nie ma doskonałości, a w sferze duchowej też o nią trudno, bo dla każdego ideałem bywa co innego. Jednak jej poszukujemy i żądamy jej również w poezji, tej specyficznej sfery duchowej człowieka. Ku niej to zwracamy nasze serca gdy dokucza nam otaczająca nas rzeczywistość. Poetą się nie jest, poetą się bywa, jak niektórzy twierdzą. Bo przecież nie każdy wiersz jest poezją.

Spotkania członków Klubu Arche są okazją do rozmów, wymiany doświadczeń, prezentacji utworów własnych lub swoich ulubionych twórców, bądź konkretnym „ćwiczeniom poetyckim”. Spotykamy się w zasadzie regularnie, raz w miesiącu, w ostatni czwartkowy wieczór. Na jednym z takich spotkań zgromadzeni stanęli przed wyzwaniem: napisać utwór, w którym zostaną użyte następujące słowa: WNIWECZ, TAPETA, OPIŁKI, TĘSKNOTA, NADZIEJA, CZELUŚĆ.

„Pilni uczniowie” rzemiosła poetyckiego , wywiązali się znakomicie z zadania i na następnym spotkaniu mogliśmy przeczytać powstałe utwory.

W wierszu pani Zdzisławy Górskiej znaleźć można było echa tragicznych wydarzeń na Bliskim Wschodzie. Użyła słów by wyrazić lęki i obawy związane z toczącą się wojną w Syrii. Efekt może zaskoczyć. Oceńcie państwo sami.

Całkiem niedawno spierałam się w luźnej rozmowie na temat postanowień noworocznych, konieczności ich tworzenia i zasadności realizacji złożonych obietnic. Oczywiście, jak większość chyba, nie uznaję takich deklaracji składanych przeciw samej sobie. Bo w sumie dlaczego mam katować siebie i innych wyzwaniami, które jeszcze przed końcem roku dopadły mnie niczym wyrzut sumienia.

Hmmm… pospierałam się, postawiłam na swoim, argumentując tę bezzasadną bezduszność oświadczeń i zadowolona zajęłam się przygotowaniami do świąt Bożego Narodzenia. Jak prawie każda kobieta naszykowałam wigilijną kolację z pietyzmem i gdy zabłysła pierwsza gwiazdka (prawdopodobnie, bo mglisto dość było) w pogodnej atmosferze zasiadłam do stołu. Życzenia, prezenty, mnóstwo radości i łez wzruszenia w ten czas spłynęło na mnie niczym nagroda za miniony rok.

Adam Kluska
Wyznanie Wiary W Opatrzność Bożą

1. Wierzę, że:

Kochasz mnie takim, jakim jestem, zawsze i wszędzie,
obdarzyłeś mnie różnymi zdolnościami, które sam w sobie muszę odkryć i rozwijać,
wyznaczyłeś mi moją życiową rolę i prowadzisz mnie do celu jej drogami,
kierujesz moimi myślami, przeznaczeniem, działaniem i marzeniami,
prowadzisz mnie ścieżkami trudnych wyborów pełnych pytań i niespodzianek.

Nigdy nie myślałam, że będę miała przyjemność zapowiadać udany debiut poetycki. A jednak! Dzisiaj to ja mam wielka przyjemność podzielić się dobrą nowiną.

Proszę Państwa, pragnę poinformować, że nasz kolega Radosław Kozak, jeden z liryków Kręgu Twórczego Archē, strzyżowian, poeta młodego pokolenia, którego niejednokrotnie mieliśmy przyjemność smakować na łamach Wagi i Miecza został finalistą 11 ogólnopolskiej edycji konkursu “Połów. Poetyckie debiuty 2016” organizowanego przez prestiżowe Biuro Literackie z Wrocławia. W efekcie spośród 222 arkuszy poetyckich (ponad 2,5 tysiąca wierszy), które napłynęły z całej Polski znalazł się w wąskim gronie finalistów.

Piękno chwili, które chce się zatrzymać można wyrazić muzyką, wierszem, rysunkiem, fotografią. W każdym z autorskich odzwierciedleni uczuć widać duszę artysty.

Dnia 11 sierpnia 2016 roku w Galerii Miejskiej w Strzyżowie odbył się finisaż wystawy pasjonatów fotografii zrzeszonych w Fotoklubie Strzyżów. Grupa młodych ludzi po raz pierwszy podzieliła się swoją pasją fotograficzną w miesiącu maju 2015 r. Wówczas w Muzeum Samorządowym podczas Nocy Muzeów zaprezentowała swoją inauguracyjną wystawę „Strzyżów okiem młodych”.

       Antologie polskiej poezji informują nas, że mamy w kraju ponad 300-tu poetów, których utwory są publikowane i chyba trzy razy tyle tych, co piszą wiersze dla siebie, do przysłowiowej szuflady. Wszystkich zaś łączy miłość do ludzi, do ojczystej polskiej ziemi, do Polski i Polaków. Poezja jest wyrażana w ich wierszach na setki sposobów różniących się artyzmem tworzenia z potrzeby serca i chwili – dla pokrzepienia polskich serc i ludzkiego ducha. Poezja to piękna fantazja i jej podporządkowane swoiste spojrzenie na świat i ludzi. Poezja to frapujące zjawisko w życiu człowieka i społeczeństw, nie każdemu dany dar Boży, nie każdemu dana właściwość duszy ludzkiej, tworzącej różnorodność osobowości ludzkich. W zasadzie wszystko, co człowiek czuje sercem jest poezją. Każdy odbiera świat inaczej, a poeci jeszcze finezyjniej i głębiej. Dostrzegają oni urodę rzeczy drobnych i pozornie nieważnych jak ziarno piasku na drodze. Są bardzo wrażliwi - piszą gdyż pisanie jest im tak samo potrzebne do życia jak oddychanie. To, co piszą przepojone jest miłością do Boga, człowieka i świata przyrody. W zasadzie nie piszą o nienawiści, gdyż jest ona ich duszy obca.

       Zdrada to uczucie, które przysparza bólu i cierpienia. To świadome i intencjonalne naruszenie zaufania. Nie musi jednak oznaczać końca świata. Może okazać się kryzysem budującym. Może być różna, np. fizyczna, emocjonalna. Tym razem jednak, jakby z drugiego bieguna - pani Marta Zdrada i jej debiutancki tomik wierszy. Autorka pochodzi z Rzeszowa, a obecnie przebywa i pracuje w Anglii. Niedoszła przedszkolanka i nauczycielka. Pochodzi z rodziny o muzycznych tradycjach, nazwisko panieńskie Bochenek, wiele tutaj tłumaczy. Pisze wiersze i śpiewa, publikując większość swoich utworów w internecie.

Dzisiaj, tuż po jubileuszu dwudziestopięciolecia Wagi i Miecza, mam przyjemność napisać dla Państwa kilka słów refleksji. Takie rocznice w naszej społeczności nie są codziennością i dlatego myślę, że jest to dobry moment by zatrzymać się na chwilę, i spojrzeć z dumą w przeszłość oraz z nadzieją na przyszłość. Cieszę się razem z Czytelnikami, że tak nieduża gmina, tak niewielka społeczność jak nasza ma możliwość spisywania codziennej historii dla przyszłych pokoleń.

Myślę, że czasami sami nie zdajemy sobie sprawy, jak ważne w naszym życiu jest oparcie i stabilność emocjonalna, która od pierwszych chwil życia kształtuje naszą osobowość, najpierw poprzez rodzinę, potem przedszkole (czasami żłobek), szkołę, a następnie już w życiu dorosłym, poprzez pracę, działalność samorządową, społeczną, stosunki sąsiedzkie i regionalizm jaki tworzy to nasze miejsce zamieszkania. I to jak nas ta społeczność wychowa, i jak my sami się w niej odnajdziemy, pozwala każdemu z nas zakorzenić się na dłużej tworząc dzisiaj krajobraz strzyżowskiej wspólnoty.

       Biblioteka Publiczna Gminy i Miasta im. Juliana Przybosia w Strzyżowie oraz Krąg Twórczy Archē w dniu 8 marca 2016 r. o godz. 17⁰⁰ zaprosiło mieszkańców Strzyżowa i okolic na spotkanie poetycko- muzyczne pt. Z erotyką w tle. Jeszcze w styczniu Krąg Twórczy Archē wyszedł z propozycją spotkania z mieszkańcami z okazji Dnia Kobiet. Pomysł został zaakceptowany, a Członkowie Kręgu przystąpili do pracy przygotowując różnorodne formy tekstów liryczny, erotyków, fraszek i żartów, aby w to marcowe popołudnie zabawić, rozśmieszyć i wzruszyć wszystkich Gości.

I nagle pojawiło się pytanie czy spotkanie „Z erotyką w tle” nie jest zbyt śmiałym przedsięwzięciem?

Wówczas rozbawiło mnie to pytanie, jednak dzisiaj na łamach Wagi i Miecza postanowiłam się z Państwem podzielić słowem poetyckim o Kobiecie z przymrużeniem oka skropionym odrobiną frywolności i żartu w rytmie tanga, bo czymże jest dzisiaj słowo pisane w krótkich formach literackich, gdzie jest erotyk i liryka, gdzie fraszka i igraszka.

Nasz kraj znajduje się w tej szerokości, geograficznej gdzie możemy podziwiać wszystkie pory roku i przeżywać ich uroki – zima jest jedną z nich.

Hu! Hu! Ha!
nasza zima zła,
szczypie w nosy
szczypie w uszy…

tak przedstawiła zimę w swoim wierszu „Zła zima” – Maria Konopnicka.
A my uroki zimy podziwiamy w wielu wierszach, poezji i literaturze. Zima inspiruje od zawsze także innych artystów – malarzy, fotografów, plastyków, kompozytorów, autorów, tekstów piosenek. Piękno tej srogiej i jednocześnie zachwycającej pory roku przewija się w polskiej tradycji kulturalnej na każdym kroku, a my możemy podziwiać szeroki wachlarz jej różnorodności zaakcentowany w słowie, rysunku czy muzyce. I tak np. pejzaże zimowe w malarstwie polskim odgrywają wielką rolę, stają się scenerią z motywem polowań, sań, kuligów gdzie malarze ukazują walory bieli i efektów świetlnych. Wybitny malarz, który rozsławił strzyżowską ziemie na świecie Wojciech Weiss oddaje obraz zimy w swoich dziełach „Pejzaż tatrzański”, „Ślizgawka”. Uznany za najlepszego pejzażystę „Tatr” - Stanisław Gałka potrafił oddać klimat warunków atmosferycznych w pejzażu „Wiatr halny” . W zimowe wieczory z całą przyjemnością wsłuchuje się w słowa piosenki o zimie w wykonaniu Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego pt. „Na całej połaci śnieg” Miłe dla ucha jest wykonanie Edyty Górniak i Krzysztofa Antkowiaka piosenki „Pada śnieg”.
W nowym 2016 roku – synoptycy z Biura Prognoz przewidują, że zima będzie ciepła ale za to deszczowa. Nasi przodkowie mawiali: „Jak styczeń niesie początki mrozu a wicher świat śniegiem zawieje na ciepłe lato i duży urodzaj trzeba mieć nadzieje”.
I Krąg Twórczy Arche również zainspirował się nieraz i nie dwa urokami tej naszej pięknej polskiej zimy, dlatego naszym czytelni kom przygotowaliśmy trochę odpoczynku od szarej rzeczywistości i na długie zimowe wieczory zapraszamy na spotkanie z wierszem.

Krystyna Mazur

Literatura polska zawsze była i jest przychylna kulturze chrześcijańskiej, więc w każdej epoce mogła zachwycić utworami o tematyce bożonarodzeniowej. Do najwcześniej powstałych pretenduje Jan Andrzej Morsztyn. W sonecie Na Boże Narodzenie wskazuje na cud narodzenia i radość płynącą jak rzeka. Natomiast anonimowa lecz pełna słodyczy kołysanka Lulajże Jezuniu stała się inspiracją dla wielu twórców. Fryderyk Chopin wykorzystał jej motyw w Scherzo- h mol. Układanie kolęd należało również do tradycji jezuickiej. Żyjący na przełomie XVI i XVII Piotr Skarga jest autorem W żłobie leży i Anioł pasterzom mówi – słowa tych kolęd wciąż rozbrzmiewają w dostojnych murach kościoła jak i przy świątecznym stole, w blasku świec i strzelającego iskrą kominka. Z kolei nastrojowa kolęda Mizerna cicha stajenka licha napisana przez polskiego etnografa i poetę Teofila Lenartowicza niewątpliwie wyśpiewała miejsce narodzin Jezusa, i sprawiła że powstało wiele szopek z klęczącymi pastuszkami, oni w modlitwie, w czekaniu na dzwony z harmonią brzmień, a On z paluszkiem niby drogowskaz – co budzi nadzieję, uskrzydla wzrok i myśli.

I. Narodowe Święto Niepodległości

       Jest to polskie święto państwowe obchodzone 11 listopada dla upamiętnienia odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 roku – po 123 latach niewoli zaborów (1795-1918). Zostało ustanowione w 1937 roku. Zniesione było po II Wojnie Światowej ustawą Krajowej Rady Narodowej 22 lipca 1945 roku. Przywrócono je ponownie dopiero w okresie transformacji systemowej w 1989 roku i ustanowiono dniem wolnym od pracy. Dzień ten wiąże się z zakończeniem I Wojny Światowej (1914-1918 – ostatecznie Traktatem Wersalskim 28.VI.1919r.), przybyciem 10.XI.1918r. do Warszawy Józefa Piłsudskiego z więzienia w Magdeburgu oraz pełnym uświadomieniem sobie przez naród polski faktu odzyskania niepodległości, uwidocznionym w nastroju głębokiego wzruszenia i entuzjazmu jaki ogarnął cały kraj, szału radości z tego, że jesteśmy wolni od pijawek, złodziei, rabusiów, że będziemy sami sobą rządzili (jak pisał Jędrzej Moraczewski). Cztery pokolenia nadaremno na tę chwilę czekały – dopiero piąte się doczekało.

Członkowie Kręgu Twórczego Archē upalne lato wykorzystali do szukania inspiracji w różnych zakątkach kraju i za granicą. Sierpniowe spotkanie poświęcone było – podobnie jak poprzednie – krótkim formom literackim oraz funkcji rymu w poezji.

W pierwszej części spotkania miała miejsce „powtórka” z historii i teorii literatury. Zgodnie orzekliśmy, że na kształt obecny stuki jaką m.in. jest literatura, miały wpływ nie tylko wydarzenia historyczne, składające się na postęp cywilizacyjny lecz także rozwój języków narodowych, wynalezienie druku, upowszechnienie oświaty i kultury, a także przenikanie się kultur na skutek migracji ludności.

Nadal kopalnią motywów literackich i wzorów poetyckich w obszarze kultury śródziemnomorskiej pozostaje Biblia oraz literatura, filozofia i sztuka antyczna.

Zaś na to jak pisać i co pisać duży wpływ miały mody, mecenasi (czytaj sponsorzy), systemy polityczne i religijne oraz indywidualne talenty twórców żyjących w różnych okresach oraz miejscach. Warsztat literacki (w tym i poetycki) przechodził więc liczne metamorfozy od ściśle określonych systemów wersyfikacyjnych, rodzajów i gatunków literackich, po zupełną dowolność w XX i XXI wieku. Jako, że literatura, w tym także poezja jest sposobem mówienia do drugiego człowieka, można to robić na różne sposoby. Ważne by czytelnikowi dostarczyć bogatych przeżyć i wrażeń zarówno estetycznych jak i intelektualnych. Tak by wraz z autorem przeżywać radość, szczęście, miłość, podziw ale także zdradę, gniew, upokorzenie, zadumę, rozterkę, itd. itp.

Można by tu wymieniać długo, gdyż obecnie nie ma generalnie tematów tabu dla literatury. „Pole tematyczne” wyznaczają sobie sami twórcy – zgodnie z własnym poczuciem piękna, przyzwoitości oraz potrzeby wyrażenia siebie i świata w którym żyją. Konkluzją spotkania było stwierdzenie, że rymować można, trzeba i należy, o ile twórca ma na to ochotę. Oczywiście najbardziej liczy się autentyczność, oryginalność i świeżość.

Lecz każdy z nas jest jedyny w swoim rodzaju więc nie będzie to trudne do osiągnięcia. I tak przed Wami kilka próbek krótkich form pisanych, trochę dla zabawy, a trochę dla wprawy – owoce sezonu ogórkowego kilku członków Kręgu Twórczego Archē.

Smacznego życzy
Stanisława Kucab

Krąg Twórczy Archē chciałby podzielić się radosną nowiną. Jak wieść gminna niesie dwoje pośród naszych członków zostało nagrodzonych w „Konkursie jednego wiersza” w Rzeszowie i 29 maja anno domini 2015 w godzinach wieczornych w Rzeszowskim Domu Kultury filia Załęże odbyło się plenerowe spotkanie autorskie z ich udziałem.

„Turniej Jednego Wiersza” rozstrzygnięty został 22 maja tegoż roku, a jury w składzie: Przewodnicząca dr Zofia Brzuchowska (Uniwersytet Rzeszowski - Instytut Filologii Polskiej), Maria Różańska (Rada Osiedla Załęże) oraz Zofia Toll (instruktor Rzeszowskiego Domu Kultury) po przeczytaniu 26 tekstów nagrodziło najciekawsze prace, w tym wśród nagrodzonych znalazł się Radosław Kozak z wierszem „Wysoki brzeg” oraz Krystyna Mazur, która za utwór „Fatamorgana” otrzymała wyróżnienie.

Pierwszy sukces twórców Kręgu Archē, pierwsze emocje i wzruszenie. Tak niedużo i wiele zarazem. Twórcy, którzy jeszcze do niedawna pisali do szuflady wyszli z cienia. Spotkali się i w grupie amatorów utworzyli Krąg Twórczy. Wspólnie określili jego cele i zadania, tak aby Archē od początku żyło własnym życiem, twórczością przyprószoną tajemnicą, przepojoną emocjami i ogniem poznania.

Dzisiaj zwycięstwo Krysi i Radka jest naszym osobistym triumfem. Nagrodzone wiersze to pierwszy ale za to milowy krok do sławy, który z dumą pragniemy Państwu zaprezentować. Mamy nadzieję, że Wszyscy podzielą naszą radość i będą życzliwym okiem spoglądać na kolejne działania Kręgu.

I tylko Laureaci wiedzą jakie emocje towarzyszą wygranej. Z nami podzielili się wzruszeniem, emocjami braw w mroku nocy, odcieniem płomieni ogniska wśród stukotu kół pociągu byle jakiego.

My chcemy podzielić się ich radością z wygranej.

Radku i Krysiu – gratulujemy i życzymy kolejnych sukcesów Wam i wszystkim członkom Kręgu Twórczego Archē.

W tym miejscu chcielibyśmy się z Czytelnikami podzielić jeszcze jedną chwilą, chwilą z poezją zwycięzcy Radosława Kozaka oraz wyróżnionej Krystyny Mazur.

w świetle Kręgu…
Urszula Rędziniak

Pytanie o Archē