Poezja to lekarstwo na chorobę duszy,

która zbyt długo w naszym sercu trwa,

antidotum na wszelkie zmartwienia,

na szarość powszedniego dnia.



W wolnych chwilach czytając z dużym zainteresowaniem w ciszy i spokoju tomiki poezji różnych profesjonalnych i tych nieprofesjonalnych autorów oczarowuje mnie bardzo urozmaicona tematyka różnorodnych wierszy licznych autorów, które stanowią niejako klucz identyfikacyjny ich osobowości, motywacji ich twórczości, stanu emocjonalnego, potrzeby przekazu ich zdaniem ważnych wartości moralnych, etycznych, patriotycznych i ogólnoludzkich podkreślających istotę zgodności współżycia człowieka z przyrodą, konieczność utrzymywania równowagi fizyczno-duchowej człowieka oraz ukazywania ważnej roli religii, wychowania rodzinnego i społecznego w życiu człowieka. Twórczość poetycka ma w zasadzie charakter ponadczasowy, ale jej część można jednak przyporządkować chronologicznie czasom jej powstania w określonych warunkach społeczno-historycznych, a nawet politycznych. Pod wpływem tej poznawanej poetyckiej twórczości – moje życie jako jej czytelnika przebiega mi nagle przed oczyma duszy jako film identyfikujący mnie z przeżyciami, odczuciami i przemyśleniami doświadczeń życiowych wyrażonych w tej poezji przez jej autorów. Trzeba przyznać i podkreślić, że autorów poezji cechuje duża wrażliwość, wyobraźnia, fascynacja swoim regionem, miejscem urodzenia, życia, pracy, jak też fascynacja światem swojej młodości oraz tęsknota za przemijającymi bezpowrotnie okresami życia ludzkiego jak beztroskie dzieciństwo, młodość, życie dorosłe czy macierzyństwo. Przeżycia romantyczne splatają się z doświadczeniem życiowym – czasem są propozycją zatrzymania się na chwilę w tej życiowej gonitwie donikąd – aby znaleźć czas na refleksję – po co tak pędzimy? – czy nie lepiej zatrzymać na dłużej te dobre i piękne chwile w naszym życiu i działaniu?. Różnorodność wierszy o ciekawej tematyce daje nam czytelnikom możliwość lepszego poznania nieprzemijających wartości naszego życia, nie tylko tych historycznych ale także tych zwykłych danych każdemu człowiekowi. Ludzka pamięć jest zmienna jak pory roku: barwna, gorąca, zamglona, lodowata – trzeba ją w porę wprzęgnąć w odtwarzanie i przekazywanie swoich wrażeń, wydarzeń oraz przeżyć i doświadczenia w formie najlepszych indywidualnych artystycznych wypowiedzi wśród których prym wiedzie poezja. Życie jest księgą, a księga jest życiem – wszystko w niej jest zapisane – trzeba tylko chcieć i umieć z niej czytać. Czasem jak w życiu zdarzają się też niezapisane czy wyrwane kartki w tej księdze, ale to należy uzupełniać wyobraźnią. Tylko stroma i kamienista droga życiowa prowadzi do celu, a gładka często nas wiedzie na manowce. Tylko płynąc pod prąd znajdujemy źródło, czyli prawdę której szukamy. Wielką sztuką jest milczeć gdy się czasem chce głośno krzyczeć. Do minionego czasu można wracać tylko wspomnieniami i myślami. Ze swych marzeń nie wolno rezygnować do końca życia, bo one niejako unoszą nas ku górze, mimo coraz większej sile naszego ciążenia ku ziemi. Majestat śmierci i cmentarze są pięknie utrwalone w naszej poezji. Ileż one kryją ludzkich przeżyć?, ilu naszych krewnych i znajomych wytyczyło już nam swoimi krzyżami drogę do wieczności – ku której przecież wszyscy podążamy?. Piękne i bardzo wymowne w treści są w poezji wiersze i ballady o szczęściu, miłości, rzeźbionych w kamieniu świątkach, ludzi o kamiennym sercu, czy bliskim naszemu życiu miejscom – jak też związanych z chrześcijańskimi świętami czy obrzędami oraz trudem i mozołem codziennej pracy. Jakże wymowne są wiersze o naszych zrywach powstańczych, ich bohaterach przynoszących nadzieję wolności i wywalczenia zmartwychwstania Polski po 123 latach niewoli, wiersze utrwalające wspaniałe karty naszej historii, również tej związanej z Kresami II Rzeczypospolitej Polskiej o których nie wolno było wspominać z sentymentem przez lata minionego czasu. Poezja przywołuje też pamięć o trudach życia w niewoli, życia dnia powszedniego dziś. Oddaje należny hołd Kobiecie Matce i Staruszce, rolnikom wytwarzającym chleb. Radość, otucha, czułość, poczucie bezpieczeństwa w Rodzinie i Ojczyźnie, bezgraniczna miłość ludzka – to pojęcia przez pryzmat których w poezji wiąże się zwykle nasze wspomnienia i tęsknoty za tymi jedynymi i najdroższymi dla nas osobami, które już od nas odeszły do wieczności.

Poezja to bogactwo ludzkich myśli zawartych w pięknym bukiecie słownictwa, jego wieloznaczności i oszczędności słowa, obejmujące szeroki i głęboki wachlarz ludzkiego życia i działania, obnażające głębie osobowości jej twórców, ich umiejętności i zakodowany w słowie przekaz piękna, dobra, miłości i mądrości dla potomnych.

Często poeci wyrażają w twórczości swoje – moim zdaniem nieuzasadnione – zmartwienie – co po nich pozostanie?. Można z całą pewnością i prawdą odpowiedzieć im, że właśnie ta wzruszająca serce poezja, którą stworzyli – to ten trwały ślad, który pozostaje ku pokrzepieniu serc – jako drogowskaz życia dla młodych pokoleń Polaków – stanowiących ciągłość istnienia naszej ukochanej Ojczyzny Polski.